["Snatch (Superbit)"]

Turkish (Jason Statham) en zijn partner-in-crime Tommy (Steven Graham) raken door de beruchte crimineel Brick Top (Alan Ford) betrokken bij de wereld van illegale ‘big money’ bokswedstrijden. Wanneer een van die bokswedstrijden verkeerd afloopt, breekt de hel los. Ondertussen wisselt ergens anders in Londen een 86-karaats diamant op onrechtmatige wijze van ‘eigenaar’. De daders zijn drie overgewaardeerde gangsters een dolgedraaide hond. Zo op het eerste gezicht lijkt dit alles niets met elkaar te maken te hebben, maar het tegendeel is waar. Londen raakt in de ban van piepend speelgoed, caravans, met lood volgepompte lichamen en een diamant als stralend middelpunt.

In 1998 kwam regisseur Guy Ritchie met de low-budget Engelse comedy “Lock, Stock and Two Smoking Barrels”. Deze film heeft een vergelijkbare opzet als bijvoorbeeld Pulp Fiction, waarin schijnbaar afzonderlijke (groepen) personages belicht worden die uiteindelijk samen in het grote verhaal blijken te passen. Van dezelfde regisseur verscheen twee jaar later Snatch, een film die eveneens dit principe gebruikt. “Lock, Stock” is slechts bij een beperkt publiek bekend, maar publiekstrekker Brad Pitt zorgde er voor dat Snatch zelfs de Nederlandse bioscopen haalde. Mensen die de film echter voor de aanwezigheid van Pitt gaan bekijken zullen verbaasd opkijken van de rol die Ritchie hem gegeven heeft. De keus voor Brad Pitt, ooit uitgeroepen tot meest sexy man van het jaar, als moeilijk verstaanbare verlepte Ierse zigeunerbokser mag namelijk op zijn minst opmerkelijk genoemd worden. Het is slechts één van de vele vreemde typetjes die je in de film tegenkomt. Aanvankelijk werkt het verwarrend als het ene na de andere eigenaardige personage ten tonele gevoerd wordt, maar gaandeweg zul je ieder karakter zonder moeite kunnen benoemen. Het verhaal van Snatch begint licht van toon, om in de tweede helft wat serieuzer te worden. Voor het vertellen van dit goed doordachte verhaal, dat vol zwarte humor zit, maakt Ritchie gebruik van snelle flitsende montage. Bovendien haalt hij alle filmische trucs uit de kast om de aandacht van de kijker vast te houden. Deze zal zich continu afvragen wat voor bizarre plottwist Ritchie nu weer in petto heeft. Snatch is een zeer grappige, onvoorspelbare, moderne film die voor liefhebbers van het genre een regelrechte aanrader is!

Eerder verscheen al een reguliere DVD-versie van Snatch, maar onlangs heeft Columbia Tristar ook een Superbit-versie van de film uitgebracht. Daarbij wordt naar eigen zeggen de opslagcapaciteit van het medium volledig gebruikt om tot een ongeëvenaarde beeld- en geluidskwaliteit te komen. Een nadere inspectie zal uitwijzen of dit gelukt is...

Beeldkwaliteit

“Dubbele bitrate voor een nog perfecter beeld” schreeuwt het Superbit-foldertje ons vanuit de verpakking toe. Wellicht is de belofte van een dubbele bitrate wat te hoog gegrepen (DVD is immers nog altijd gebonden aan een maximum van circa 10Mbit/s, inclusief geluidssporen), feit blijft dat de meeste Superbit-uitgaven een aanzienlijk hogere videobitrate hebben dan de reguliere editie. Theoretisch zou dat tot een merkbare verbetering van de kwaliteit moeten leiden, en vaak is dat ook het geval. Toch komt het ook voor dat de verschillen tussen de Superbit en reguliere uitgave alleen voor het getrainde oog zichtbaar zijn, en men op de gemiddelde TV geen verschil opmerkt. Snatch behoort duidelijk tot de eerste categorie. Want als er één film is die er bij de Superbit-behandeling op beeldgebied enorm op vooruit is gegaan, dan is het Snatch wel. Niet zo vreemd, aangezien de oorspronkelijke uitgave berucht is om zijn stortvloed aan compressieartefacten. Bij deze Superbit heeft men de gemiddelde bitrate dan ook flink opgeschroefd, van een miezerige 3,2Mbit/s naar een ruime 6,7Mbit/s. De voornaamste gevolgen van deze lichtere compressie zijn de totale afwezigheid van compressiefouten (een verbetering die je bij wijze van spreken zelfs met je ogen dicht zult merken) en een toegenomen scherpte en detaillering. Op veel overige gebieden, zoals kleurverzadiging en zwartniveau, presteerde de oorspronkelijke transfer al prima, en natuurlijk zijn die prestaties er bij de Superbit-editie geenszins op achteruit gegaan. De kleine vuiltjes op de print zijn echter wel nog steeds zichtbaar, en het schaduwdetail is ook in deze nieuwe uitgave soms aan de lage kant. Dat neemt niet weg dat het uitstekende transfer is, en een enorme verbetering ten opzichte van de normale versie.

Zie voor een vergelijking onderstaande screenshots, met links enkele shots uit de normale uitgave, en rechts die van de Superbit. De eerste set toont een heel erg extreem geval, maar ook in de andere twee zijn duidelijk verschillen te zien. Vergelijk bijvoorbeeld de vloer in het derde en vierde screenshot, en in het zesde screenshot valt onder meer op dat de Gibb-effecten uit het vijfde (rond de letters ‘Antwerp’) niet aanwezig zijn.

Geluidskwaliteit

Zoals gebruikelijk bij Superbit tref je het geluid van Snatch in twee smaken op het schijfje aan: Dolby Digital en DTS, beide uiteraard in het welbekende 5.1-formaat. De Dolby Digital-track (448kbit/s) is voor zover na te gaan identiek aan die op de vorige uitgave. Dit betekent dus dat er ook op de Superbit-editie volop gebruik wordt gemaakt van de beschikbare kanalen, of het nu voor de moderne muziek of voor de grote verzameling inventieve geluidseffecten is. Tevens zijn er een aantal rustpuntjes in de vorm van dialooggeörienteerde scènes, waarbij je naast spraak hooguit wat omgevingsgeluid uit de luidsprekers zult horen. Het DTS-geluid (754kbit/s) heeft dezelfde uitstekende kanaalscheiding, maar qua klank zijn er een aantal kleine verschillen te horen. Ten eerste wat het laag betreft: de bastonen van het DTS-geluid dreunen ietwat minder diep door dan bij het DD-spoor het geval is, waardoor het geluid wat beter in balans is. Verder lijkt het geluidsbeeld bij de DTS-track meer open en gedetailleerd te zijn, al zijn de verschillen geenszins fenomenaal te noemen. Bovendien speelt het enige probleem van de Dolby-track, het feit dat de dialogen bij geluidsintensieve scènes ondergesneeuwd worden door de soundtrack, ook bij het DTS-spoor. Daarom slechts een zeer lichte voorkeur voor DTS.

Extra's

Zoals bekend wordt er bij Superbit-DVD’s geen ruimte ‘verspild’ aan extra’s, zodat je het dit maal zonder de grote collectie vermakelijke toevoegingen en Easter Eggs van de normale uitgave zult moeten stellen. Desondanks zien we ook bij deze Superbit dat er wel degelijk ruimte op het schijfje over is. In dit geval blijft zelfs meer dan 30% van de beschikbare 8,5GB onbenut. Ruimte genoeg voor een aantal extra’s...

Vergelijken we de Superbit-uitgave van Snatch met de reeds lange tijd verkrijgbare normale versie, dan constateren we ten eerste dat er op geluidsgebied geen wereldschokkende verbetering zijn opgetreden. Het aanwezige DTS-spoor klinkt weliswaar uitstekend, maar voegt niet bijzonder veel toe aan de eveneens prima Dolby Digital-track die we ook op de normale uitgave aantreffen. Wat de beeldkwaliteit betreft presteert de Superbit-editie daarentegen wel enorm veel beter. Dit is dan ook het gebied waarop de normale uitgave met zijn grote hoeveelheden compressieartefacten flink tekort schiet. Maar of dat reden genoeg is om de Superbit te prefereren boven de met extra’s overladen normale uitgave, zul je voor jezelf uit moeten maken...