["Blade Runner 2049"]

Met de komst van genetisch gemodificeerd voedsel is er een einde gekomen aan de wereldwijde hongersnood. De maker van het voedsel, Niander Wallace (Jared Leto), verdient dusdanig veel geld dat hij de verlies draaiende Tyrell-coöperatie kan overnemen om een nieuwe generatie replicants te maken. Deze androids zijn in tegenstelling tot hun voorgangers buiten het uiterlijk niet ontworpen om op mensen te lijken, met eigen meningen, ideeën, dromen, maar om braaf hun werk te doen. Het is aan Blade Runners zoals politieagent K (Ryan Gossling) om de oude, gevaarlijke replicants op te sporen en te beëindigen. Dan doet K een ongelooflijke ontdekking tijdens één van zijn missies waardoor voor hem niets meer hetzelfde zal zijn.

Ridley Scotts Blade Runner is na de slechte ontvangst in bioscopen uitgegroeid tot een van de grootste sci-fi klassiekers ooit. De esthetiek, muziek, dialogen, het acteerwerk en de zware thema's die werden aangehaald spreken tot op de dag van vandaag erg tot de verbeelding. Regisseur Denis Villeneuve (Arrival, Sicario) heeft van Scott de leiding gekregen over het vervolg op de klassieker. Velen zullen van mening zijn dat een vervolg überhaupt niet nodig was, maar schrijver Hampton Fancher, tevens co-schrijver van de eerste Blade Runner, heeft een manier gevonden om Blade Runner 2049 relevant te maken en zo goed mogelijk voortvloeiend uit het eerste deel. Scènes volgen elkaar logisch op en hoofdpersonage K maakt een mooie ontwikkeling door. Het einde bevat enkele lachwekkende clichés hoewel nergens storend. Serieuze vragen worden aangehaald en licht besproken, nergens met echte diepgang of finesse, maar afdoende om als kijker bij stil te staan. De uitvoering van het verhaal is echter zeer teleurstellend op een punt dat het voor kijkers erg lastig is om je ook maar voor iets wat er zich afspeelt te interesseren.
Buiten enkele indringende scènes waar er mooi met belichting wordt gespeeld, is Blade Runner 2049 een grauwe, eentonige onaantrekkelijke film om naar te kijken. Er mist variatie en dynamiek in de beelden. De CGI is van de hoogste plank, maar buiten enkele 3D-effecten nou niet veel indrukwekkender dan de originele Blade Runner. Dat het tempo van de film erg traag is, is op zich geen enkel punt; het is juist erg mooi dat een film kijkers de ruimte geeft om over ideeën of ontwikkelingen na te denken, maar in Blade Runner 2049 zijn er vooral veel langzame scènes waarin er vrij weinig gebeurd. De diepgaande, emotionele en filosofische vragen worden erg gejaagd, terwijl scènes die louter het simpele verhaal voorzetten veel te lang duren. Soms ben je als kijker personages enkele stappen voor en wekt het louter ergernis op wanneer er ca. vijf minuten en heel dramatisch gedaan wordt over een bepaalde onthulling die al gelijk duidelijk was.
Buiten Ryan Gossling wordt er geen enkele moeite gedaan om personages uit te diepen of überhaupt een personage te geven. Alle dialogen uit de film zijn zonder passie of allure en spreken hierdoor totaal niet tot de verbeelding. Het acteerwerk is vlak en emotieloos, terwijl de meeste acteurs zich duidelijk wel inzetten voor de film. Dave Bautista en Ana de Armas zijn de enigen die enige echte emotie weten te brengen, dus helaas ook de enigen uit de film waar je je als kijker in geïnvesteerd voelt. Ryan Gossling doet overduidelijk gigantisch zijn best, zeker in de scènes met Ana de Armas is dit te zijn, maar zijn vaak eentonige acteerwerk spreekt totaal niet tot de verbeelding. Harrison Ford krijgt schromelijk weinig te doen en heeft continu een verbaasde blik op zijn gezicht alsof hij ook geen idee heeft wat hij moet doen. Jared Leto is verspilde moeite. Villeneuve heeft in interviews aangekaart dat hij zijn standaardcomponist Jóhann Jóhannsson voor Blade Runner 2049 had ingeruild voor Hans Zimmer en Benjamin Wallfisch om de muziek meer te laten lijken op de iconische klanken van componist Vangelis uit het origineel. Waar de soundtrack van Blade Runner een gevoel van fantasie en mysterie opriep, is hier onmiskenbaar het geluid van Hans Zimmer te horen waar het vooral gaat om groots drama en er geen ruimte is voor luisteraars zelf de muziek te interpreteren. Deze combinatie van factoren maakt Blade Runner 2049 op papier een prima film, maar in uitvoering erg teleurstellend.

Blade Runner 2049  is het langverwachte vervolg op de sci-fi klassieker en op papier fantastisch.De misplaatste traagheid, de voor het grootste deel eentonige beelden en acteerwerk, naast de onnodig dramatische muziek, zorgt ervoor dat in de uitvoering er wel wat op aan te merken is.