["Glass Castle, the"]

De jonge Jeannette (Brie Larson) groeit op in een nogal dysfunctionele familie. Haar vader Rex (Woody Harrelson) is een man met vele gezichten. Enerzijds kan hij haar en haar broertje en zusjes helemaal laten opgaan in een fantasiewereld, de droom van ieder kind. Anderzijds is hij een alcoholist met woede-uitbarstingen die het keer op keer maar niet lukt om van de drank af te komen. De moeder van het gezin, Rose Mary (Naomi Watts), heeft geen gewelddadige vezel in haar lijf. De excentrieke kunstenares is dan ook niet in staat om weerstand te bieden tegen de uitbarstingen van haar man. Jeannette wordt verscheurd door de tegenstellingen binnen het gezin. Er is heel veel liefde aanwezig, maar er gebeuren ook veel onverantwoorde dingen. Ze gaan niet naar school en wonen nooit langer dan een paar weken of maanden op één plek. Uiteindelijk worstelen de kinderen zich los van het gezin, maar als naaste familie zal het gezin altijd met elkaar verbonden blijven. Ook in hun volwassen leven komen ze elkaar weer tegen. Oude wonden worden weer opengereten, maar ook de mooiste herinneringen als gezin samen komen weer terug.

The Glass Castle is een film over een onderwerp dat universeel aanspreekt en herkenning oproept: de familie en dan meer specifiek het gezin. Het gezin dat de hoofdrol inneemt in deze film is bepaald niet alledaags, maar toch zullen er voor iedereen minstens een paar momenten van herkenning in deze film zitten. De film duurt keurig 2 uur, vrij gemiddeld voor een film, maar er gebeurt ontzettend veel. Het is net alsof je een hele mini-serie hebt gekeken. Telkens als de film even dreigt in te zakken, gebeurt er wel iets enerverends. Wat het ook heel boeiend houdt is de zorgvuldige invulling van de rollen. Woody Harrelson is al jaren op dreef en beleeft echt zijn hoogtijdagen als acteur. Ook hier is hij weer de onbetwiste ster. De hoofdrolspeler in het verhaal is de jonge Brie Larson, maar Harrelson is degene die het meest schittert. Larson doet het overigens ook zeer verdienstelijk en hetzelfde kan gesteld worden van de rest van de cast. Het is vooral heel knap hoe The Glass Castle schijnbaar moeiteloos laveert tussen oprecht grappige en licht komische momenten tot zwaar drama. Soms worden beiden zelfs gecombineerd en afgewisseld binnen dezelfde scène. Aan het eind van de film krijgen we wat beelden te zien van de echte familie waarop deze film gebaseerd is. Het verbaasd niet dat deze film uit het leven gegrepen is, want zo voelde het de hele tijd al. The Glass Castle is zeker niet perfect. Hoewel komedie en drama moeiteloos afgewisseld worden, maakt de combinatie wel dat de dramatiek van een getroebleerde jeugd nooit echt goed overkomt. De kinderen hebben oprecht erge dingen meegemaakt, maar voor we daar bij stil kunnen staan volgt er alweer een luchtige scène die het relativeert. Hierdoor heeft de film niet de impact die het wellicht had kunnen hebben en blijft het allemaal wat meer aan de oppervlakte. Toch is de afdronk van The Glass Castle dat het een film is die van begin tot eind vermaakt en enkele waardevolle – hoewel clichématige – levenslessen bevat.