["Atomic Blonde"]

Agente Lorraine Broughton (Charlize Theron) is dé trots van de Britse geheime dienst MI6. Ze is onverschrokken en sensueel tegelijk. Gedreven, razend slim, maar ook fysiek zeer getraind. Ze sturen haar dan ook op hun meest moeilijke en belangrijke missie van het moment. Broughton reist af naar het Berlijn van de jaren ’80, vlak voor de val van de muur. Te midden van alle onrust in de stad moet ze de samenwerking opzoeken met de lokale MI6-chef David Pecival (James McAvoy). De missie blijkt echter niet zo eenvoudig als het vooraf leek. Er dreigt gevaar en verraad op elke hoek van de straat. Is de missie wel hoe het lijkt? En zijn vriend en vijand wel of juist niet te vertrouwen? Het staat in ieder geval vast dat de capaciteiten van Broughton danig op de proef worden gesteld. 

We krijgen regelmatig de kans om in de bios een nieuwe film te zien die vooral draait om de harde actie en de stunts. Maar zelden zien we daarin een vrouw in de hoofdrol. Bij Atomic Blonde is dit wel het geval. En ze staat meer dan haar mannetje. Ze trainde maandenlang fysiek voor deze rol en dat is in het eindresultaat terug te zien. Wat ook helpt is dat de regisseur van deze film eigenlijk stuntman van beroep is. Deze David Leitch regisseert hier zijn eerste speelfilm. Er zitten dan ook een aantal fysiek indrukwekkende vechtpartijen en achtervolgingen in Atomic Blonde. Richting het einde zelfs een hand-tot-hand gevecht dat minutenlang duurt. Het lijkt zelfs één take te zijn, maar in werkelijkheid zijn het er vele. Met behulp van de nieuwste digitale technieken, maar ook aloude trucjes als het gebruik van deurposten, is de montage onzichtbaar gemaakt. Dit maakt het gevecht nog meer dynamisch. Gelukkig maar, want afgezien van visuele flair en harde actie heeft Atomic Blonde niet zoveel extra te bieden. Het verhaal heeft de potentie voor diepgang en complexiteit, maar die wordt niet benut, ten faveure van plat vermaak. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet erg te zijn, maar dan weet je even waar je instapt. Er valt wel nog meer te genieten dan alleen de actie, de setting is om je vingers bij af te likken. Met het grootste oog voor detail komt het Berlijn van de jaren ’80 tot leven. Soms behoorlijk stilistisch in plaats van realistisch, maar dat past dan ook wel weer goed bij het bronmateriaal. Atomic Blonde is namelijk gebaseerd op een graphic novel. De film is ook bijna een musical, zo vaak draait er prominent een bekend en net even te fout nummer. Dit draagt alleen maar verder bij aan de sfeer. Atomic Blonde is een rechttoe-rechtaan actiethriller die net even anders wil zijn met een vrouwelijke hoofdrolspeelster en een geheel eigen sfeer. En slaagt hier wonderwel in.