["Valerian and the City of a Thousand Planets"]

Het begon allemaal met één ruimtestation. De verschillende landen van de mensen op aarde verenigden zich er. Toen kwam er een vreemd buitenaards ras bij. Velen zouden volgen. Uiteindelijk ontstond Alpha, de stad van de duizend planeten. Een gigantische verzameling van volkeren uit het hele universum die in vrede met elkaar samenleven. Tot zover tenminste. Een donkere kracht bedreigt deze vreedzame orde. Valerian (Dane DeHaan) en Laureline (Cara Delevinge) zijn onderdeel van een team van speciale soldaten. Zij hebben de opdrachten gekregen om de orde te handhaven in Alpha. Ze vertrekken op een missie om niet alleen de toekomst van Alpha, maar die van het hele universum veilig te stellen. Daarom leren ze zichzelf en elkaar beter kennen en worden ze gedwongen ook hun gevoelen voor elkaar te erkennen.

Je kunt de gelauwerde Franse regisseur Luc Besson wel toevertrouwen dat hij interessante films maakt. Zijn bekendste film is wellicht Léon (1994) en hij was eerder zo fantasierijk in Valerian als in de film The Fifth Element (1997). Maar hij is van alle markten thuis, dat blijkt wel door actiefilms als Taken en Transporter. Met Valerian is hij duidelijk weer helemaal in zijn element. Al in de eerste minuten zien we vele buitenaardse wezens voorbij komen, de een nog fantasierijker dan de andere. Dat is ook meteen dé grootste troef van Valerian. Het ziet er allemaal prachtig uit. De creativiteit die wordt vertoond is werkelijk van ongelooflijke proporties. Het doet zo nu en dan wel erg denken aan Star Wars, maar het is niet rechtstreeks gejat. Er zitten genoeg eigen creaties in. Een ander sterk punt is het jonge duo DeHaan en Delevinge. Ze zijn nog heerlijk naturel in hun acteren en hun onderlinge chemie is ook geloofwaardig. Zij vormen echt het hart van de film. Ze zijn natuurlijk gek op elkaar, maar het onderlinge teasen en trek-en-duw spelletje maakt dat toch nog even spannend. Niet iedereen is overigens even goed gecast. Clive Owen is hier totaal niet op zijn plek, om over de gastrol van Rihanna nog maar te zwijgen. Ethan Hawke maakt ook nog een verrassende entree, maar is alweer van het toneel verdwenen voor je met je ogen kunt knipperen. En onze eigen Rutger Hauer mag ook nog een paar minuten meedoen. Tevens leuk gevonden is het gebruik van aardse popmuziek. Dit vormt een vreemde mismatch met de buitenaardse wereld. De grootste makke aan Valerian is het gebrekkige en uitgerekte verhaal. In het begin wordt dit nog gecompenseerd door de actie en de mooie beelden, maar voor de hele speelduur van ruim twee uur en een kwartier is dit niet voldoende. Vooral richting het einde wordt de film veel te langgerekt en zakt als een plumpudding in elkaar. Door de vele pluspunten die er ook zijn is de afdronk toch nog positief, maar had men meer geknipt in de speelduur en meer aandacht besteed aan een sterker verhaal, dan had hier nog veel meer in gezeten. Toch is het een verademing om weer eens een film te zien die uitblinkt in (visuele) originaliteit.