["Hateful Eight, The"]

Met een sneeuwstorm in aantocht is premiejager John 'The Hangman' Ruth (Kurt Russell) met een postkoets op weg naar Red Rock om Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) over te dragen aan de autoriteiten, want er staat een prijs van 10.000 dollar op haar hoofd. Onderweg pikken ze Major Marquis Warren (Samuel L. Jackson) op, een voormalig officier in het leger, maar tegenwoordig ook premiejager. Hij heeft drie dode mannen bij zich die ook veel geld waard zijn. Even later wil Chris Mannix (Walton Goggins), de nieuwe sheriff van Red Rock, ook een lift. Omdat de storm te hevig wordt zijn ze genoodzaakt om tijdelijk onderdak te zoeken in Minnie's pleisterplaats. Daar treffen ze een aantal personages aan, ogenschijnlijk toevallige passanten van de pleisterplaats. Warren is op z'n hoede, want hij gelooft niet dat iedereen werkelijk is zoals hij zich voordoet. Maar hij kan er niet direct de vinger op leggen wat er niet klopt. Al heeft hij wel een vermoeden.

Veel mensen kijken reikhalzend uit naar een nieuwe film van Quentin Tarantino. Zijn films zijn vaak origineel en vernieuwend. Met zijn achtste speelfilm The Hateful Eight worden die verwachtingen slecht ten dele ingelost. Tarantino begint een beetje in herhaling te vallen. Vernieuwend is de film zeker niet, origineel op momenten wel. Het verhaal is erg politiek incorrect, vol met racistische verwijzingen. Het leidt wel tot een boeiende karakterstudie, waarin de mannen en vrouw zoeken naar de motieven van de ander. Wie kun je vertrouwen en wie moet je wantrouwen? De eerste twee uur van de film is een overvloed aan persoonlijke analyses. Het tempo ligt laag, soms veel te laag. De voor Tarantino zo kenmerkende geweldsgolf komt pas aan het eind van de film. Maar dan laat hij dat op zijn bekende, overdadige, manier zien. Het acteerwerk is wisselend. De verrassingen zijn Kurt Russell en Jennifer Jason Leigh. Russell maakt een prachtige comeback als de ruwe bolster John 'The Hangman' Ruth, een premiejager die zijn prooi liever levend dan dood uitlevert. En Jennifer Jason Leigh is een smerige moordenares met een grove bek, een rol die haar zomaar een Oscarnominatie kan opleveren. Samuel L. Jackson doet niets wat hij nog niet eerder gedaan heeft, maar doet dat wel op een goede manier. De teleurstellingen hier zijn Michael Madsen, die niets extra weet toe te voegen aan het toch al saaie karakter van Joe Gage, en Tim Roth, die op zich wel een aardige rol heeft, maar zo ontzettend z'n best doet om Christopher Waltz uit eerdere Tarantino-films na te doen dat het lachwekkend wordt.
The Hateful Eight is een ode aan de oude spaghetti-western. Er zijn twee elementen die dat extra onderstrepen. Allereerst heeft Tarantino de film op Ultra Panavision 70-mm film opgenomen, waardoor de beelden erg authentiek en imponerend overkomen. De close-ups zijn magistraal, zoals we ze kennen uit de films van Sergio Leone. Het is voor het eerst sinds Khartoum uit 1966 dat dit filmformaat weer gebruikt is. Als tweede is er de muziek van Ennio Morricone, de man die veel spaghetti-westerns van muziek heeft voorzien. Tarantino heeft de inmiddels 87-jarige grootmeester gestrikt om een ouderwets boeiende score te componeren.
The Hateful Eight gaat zeker niet de boeken in als Tarantino's beste film, maar een voor Tarantino-begrippen matige film is nog altijd beter dan de gemiddelde thriller. Hij is een begenadigd verhalenverteller, maar bij deze film zijn het vooral het camerawerk en de muziek van Ennio Morricone die de meeste aandacht trekken. 

Beeldkwaliteit

De transfer op deze DVD heeft de originele beeldverhouding van 2.76:1, een unieke keuze van Tarantino.  Zie hiervoor ook de melding hiervan in het commentaar op de film. Je hebt wel een redelijk groot scherm nodig om voldoende beeld te krijgen. De zwarte balken zullen wat groter zijn dan je gewend bent. De film duurt erg lang, waardoor er waarschijnlijk bovengemiddeld veel compressie moest worden toegepast. Dit vertaalt zich helaas door in de beeldkwaliteit. De scherpte is nog krap aan voldoende te noemen. De mate van detail in meer donkere scènes is echt ondermaats. Dit blijkt ook uit bijgevoegde screenshots. De kleurstelling en het contrast zijn verder wel in orde en er is geen sprake van defecten.

Geluidskwaliteit

De audio bij The Hateful Eight komt in de originele Engelse  taal in Dolby Digital 5.1 (448kb/s) formaat. De audio presentatie is zeker effectief te noemen. De nadruk ligt op het voorste geluidsbeeld met de dialogen. Er wordt echter ook effectief gebruik gemaakt van omgevingsgeluiden zoals die van de sneeuwstorm. Ook de prachtige muziek van Ennio Morricone komt goed tot zijn recht in de totale mix. De audiopresentatie is prima ondersteunend aan de film en klinkt prima.

Extra's

Vanuit het hoofdmenu zijn een tweetal extra’s te bekijken. Deze worden hieronder besproken. Ze zijn voorzien van Dolby Digital 2.0 (192kb/s) audio. Jammer genoeg zijn ze niet ondertiteld.

Beyond the Eight (5 min.)
Deze korte extra is zo voorbij en ook gewoon op internet terug te vinden. We krijgen wat info over de locatie en anekdotes van de cast over het werken op locatie.

Sam Jackson’s Guide (7 min.)
Hier krijgen we dat informatie over de bijzondere manier waarop deze film gefilmd is. Ook deze is zo voorbij.

Een aantal zeer verschillende figuren raakt door een sneeuwstorm verzeild in dezelfde hut. Niemand weet van elkaar intenties en al snel ontstaan er spanningen en is niemand zijn of haar leven zeker. The Hateful Eight gaat zeker niet de boeken in als Tarantino's beste film, maar een voor Tarantino-begrippen matige film is nog altijd beter dan de gemiddelde thriller. De beeldkwaliteit kan helaas net geen voldoende wegdragen. Het geluid klinkt dan wel weer prima. De extra’s zijn teleurstellend. Het lijkt erop dat deze achter de hand gehouden worden voor een toekomstige release.