["Son of Saul (Saul Fia)"]

Het is 1944 en we zijn in Auschwitz, midden in de ergste verschrikkingen uit de Tweede Wereldoorlog. Saul (Géza Röhrig) mag zich nog relatief gelukkig prijzen. Hij is namelijk onderdeel van een speciaal commando dat de massamoorden in goede banen moet leiden. Zo mag hij onder andere de lijken verplaatsen en het bloed van de vloer schrobben. Een onmenselijk taak, maar hij blijft tenminste in leven. Voor nu in ieder geval. Elke paar maanden wordt deze groep ook vermoord en worden in hun plaatst vervangers aangesteld. Op een dag denkt Saul zijn zoon onder de doden te zien en hij is vastbesloten om hem een propere Joodse begrafenis te geven. Maar daarvoor moet hij een Rabbi vinden en de mogelijkheid om de jongen ergens buiten in de grond te begraven. Hier gaat heel wat planning aan vooraf en hij kan dit niet alleen. Zal het hem uiteindelijk lukken om deze gevaarlijke missie te volbrengen, zonder daarbij zelf ook het leven te moeten laten?

In Son of Saul volgen we van begin tot eind de hoofdrolspeler Saul. We zijn ooggetuige van twee dagen uit zijn leven en zien daarbij de meest gruwelijke dingen. De makers hebben duidelijk over willen brengen hoe vreselijk het leven in de vernietigingskampen van de Nazi’s moet zijn geweest en slagen daar zonder meer in. Al na een half uur wordt je echter murw geslagen door al het geweld en is het nog maar moeilijk te behappen. De filmstijl is daarbij nogal apart en bijzonder moeilijk te verteren. Allereerst is er gekozen voor het zeer bijzondere beeldformaat van 1.37:1. Waarschijnlijk omdat dit meer overeenkomt met het perspectief van één man, die maar een beperkt deel om zich heen kan zien. Dit is op zich nog niet zo erg, maar ook de focus is steeds zeer beperkt, waardoor je maar weinig details ziet. Bovendien schudt de camera zo hevig dat je er bijna misselijk van wordt. De combinatie van de zware materie en de bijzondere stijl van filmen maakt Son of Saul niet bepaald toegankelijk. Niet dat toegankelijkheid nu de heilige graal is, maar dan moet er wel iets anders te bieden. Het overbrengen van de gruwelijkheden lukt direct in het begin al en had wellicht beter gekund in het formaat van een korte film van maximaal een half uur. Nu wordt een wel heel dun verhaal tot in den treure gerekt. Het enige personage is feitelijk de hoofdrolspeler en zelfs over hem kom je bar weinig te weten. Zo weet je als kijker niets eens zeker of de jongen die hij wil begraven wel echt zijn zoon is, of dat hij dit zich alleen verbeeld. Doordat er geen aandacht wordt besteed aan karakterontwikkeling en dialogen, de plot dun is en de filmstijl bijzonder ontoegankelijk, is Son of Saul een zware zit. Menigeen zal dan ook het einde niet redden. Mocht je dit wel redden, dan wordt je hier ook niet bepaald vrolijk van. Son of Saul kan nog het beste omschreven worden als een gewaagd, maar uiteindelijk mislukt experiment.