["Me and Earl and the Dying Girl"]

Greg (Thomas Mann) is een doorsnee jongen die probeert om zijn middelbare schoolperiode zonder kleerscheuren door te komen. Zijn tactiek om dit te bereiken is om zich te mengen tussen alle groepen. Hij maakt met iedereen contact en spreekt hun taal, maar bindt zich nergens echt aan. Zo blijft hij overal buiten schot. Buiten zijn school trekt hij al jaren heel veel op met zijn beste vriend Earl (RJ Cyler). Samen maken ze graag parodieën van hun favoriete films. Inmiddels hebben ze al een flinke collectie van meer dan twintig eigen titels. Strikt voor eigen gebruik uiteraard. Dit stabiele leventje van Greg wordt plotseling op zijn kop gezet wanneer Rachel (Olivia Cooke) de diagnose ‘kanker’ krijgt. Greg kent Rachel eigenlijk nauwelijks, maar van zijn moeder moet hij haar verplicht een bezoekje brengen. Uit dit eerste bezoek ontstaat een bijzondere vriendschap, echter deze is uiteindelijk gedoemd om tragisch af te lopen. Of toch niet en komt het allemaal nog goed?

Me and Earl and the Dying Girl heeft al een lange en bijzondere titel die nieuwsgierig maakt. Het doet je al vermoeden dat je hier iets bijzonders te wachten staat. Het onderwerp ‘kanker’ is al heel vaak onderwerp van films geweest en in combinatie met een jeugdig persoon die deze ziekte krijgt, is dit bijna voer voor goedkoop melodrama. De makers zijn zeer zelfbewust en ontwijken deze valkuilen vakkundig. De film is in gelijke delen een komedie én een drama geworden. Vooral in de eerste helft ligt de nadruk op de (zeer leuke!) humor. Naarmate de ontknoping nadert wordt een en ander langzaam steeds dramatischer. De hoofdpersonages maken graag parodieën op films in hun vrije tijd en dit is een hilarisch feest van herkenning voor de filmliefhebber. Het kan bijna niet anders of de makers zijn zelf ook filmliefhebbers. Me and Earl and the Dying Girl is een integer gemaakte film. Het probeert de zware materie te relativeren met humor, maar doet er uiteindelijk niet luchtig over. Er wordt een precaire lijn bewandeld tussen origineel en grappig en ongepast. Deze wordt gelukkig nooit overschreden. Uiteindelijk is de toon van de film perfect. Visueel valt er ook voldoende te genieten, tot aan gekantelde camera’s en stop-motion segmenten toe. Deze voelen ook nergens als een gimmick aan, maar passen goed in het verhaal. De relatief onbekende hoofdrolspelers zijn uitstekend gecast en goed op elkaar ingespeeld. Ze hebben een geloofwaardig chemie. De bijrolspelers krijgen minder ruimte en zijn misschien mede hierdoor meer tweedimensionaal, maar ook deze rollen worden goed vertolkt. Me and Earl and the Dying Girl voegt iets toe aan een uitgekauwd onderwerp en zorg zowel voor een lach als voor een traan.