["Foxcatcher"]

Mark Schultz (Channing Tatum) en David Schultz (Mark Ruffalo) zijn broers. Ze hebben dezelfde passie in het leven: worstelen. Ze hebben het geschopt tot de Olympische spelen en zelfs de gouden plak staat trots in huis te schitteren. Sindsdien is de glorie weer wat vergaan en leiden beide heren een relatief normaal leven. Hier komt snel verandering in wanneer de schatrijke sponsor John E. de du Pont (Steve Carell) hen in het vizier krijgt. Samen met hem trainen ze voor de Olympische spelen van 1988 in Seoul. Mark komt te wonen op zijn landgoed en is feitelijk ‘gekocht’ door de multimiljonair. Du Pont is van jongs af aan gewend geraakt aan alles te krijgen voor geld. Alles heeft een prijs, zo is zijn wereldbeeld. Du Pont blijkt al snel geen natuurtalent te zijn in coachen en heeft nogal wat donkere kanten. Zijn geïsoleerde opvoeding heeft hem gemaakt tot alles behalve een doorsnee persoon. Zijn onberekenbaarheid leidt uiteindelijk tot situaties die niemand ooit had durven voorzien.

Eens in de zoveel jaar kom je die film tegen. Een film waar alles op zijn plaats valt. Het verhaal en de cinematografie van het hoogste niveau zijn en de cast je weet te verrassen met hun verborgen talenten. Foxcatcher is exact het tegenovergestelde. Werkelijk helemaal niets werkt aan deze film. Het is werkelijk onvoorstelbaar dat deze film met bijna 40.000 stemmen een 7+ scoort op IMDB. Wellicht dat het verhaal in Amerika meer aanspreekt? Smaken verschillen zo blijkt, want er zijn verschillende grote Amerikaanse media die deze film tot soms wel de volle punten geven. Vanaf het allereerste begin heeft Foxcatcher al een valse start. Channing Tatum kijkt de hele film alsof hij moet poepen en laat eens te meer zien dat hij echt geen talent heeft voor de zwaardere rollen. Hij komt nog net weg in een lichtvoetige komedie, maar daar ligt echt zijn bovengrens. Als dan na een aantal scènes van onbedoelde hilariteit Steve Carell met zijn gigantische fopneus in beeld verschijnt, kun je de film echt niet meer serieus nemen. De hele film zit vol met vreemde scènes die vanuit geen enkel perspectief boeiend is. Hooguit dat je je bij elke scène afvraagt of er niet iemand was met de heldere gedachte om de stekker uit dit hele project te trekken. Er gebeurt gewoon veel te weinig en wat er gebeurt is niet boeiend. De overdreven situaties en het bizarre karakter van Du Pont zijn overduidelijk bedoeld om diep tragisch over te komen, maar onbedoeld hilarisch is het resultaat. Tel daarbij op de speelduur van ruim twee uur en het is echt een marteling om Foxcatcher van begin tot eind te moeten ondergaan. Uit de positieve recensies blijkt de waarheid van de dooddoener ‘smaken verschillen’ maar weer eens, dus wellicht wil je toch een poging wagen. Maar zorg dan in ieder geval dat je dicht bij de (nood)uitgang zit.