["Herman Brood – Rock ’n Roll Junkie"]

Rock ’n Roll junkie is de treffende benaming voor een documentaire van Neerlands enige echte rockfenomeen, die op 11 juli 2001 op 54-jarige leeftijd afscheid nam van het aardse leven.
Herman Brood, geboren Zwollenaar, schreef in zijn afscheidsbrief: “Ik heb er geen zin meer in, misschien zie ik jullie nog wel eens. Maak er een mooi feest van!”.

Na 3 maanden op de Academie van beeldende kunsten vertoefd te hebben, hij moest èn zou kunstenaar worden, rolt Herman de muziek in. In de beginjaren ’60 speelt Herman in de groep ‘The Moans’ (later bekend als Long Tall Ernie & The Shakers) waarin hij al regelmatig met drugs in aanraking komt.
Via Harry Muskee komt hij in 1967 vervolgens terecht bij ‘Cuby and the Blizzards’. Deze band behaalt mede dankzij Herman’s goede pianospel enkele successen. Brood wordt echter door de platenmaatschappij gesommeerd ‘Cuby’ te verlaten wegens zijn drugsgebruik.
Het grootste succes kwam met zijn eigen band ‘Wild Romance’. Het rocknummer ‘Saturday Night’ van het album ‘Shpritz’ uit 1978 werd een enorm succes zowel in Nederland als ver daarbuiten. Koos ‘Coach’ van Dijk is vanaf die periode tot aan Herman’s dood zijn manager.
In de jaren ’80 en ’90 manifesteert Brood zich ook steeds meer als schilder, en in mindere mate, als dichter. Zijn schilderijen genieten, wellicht nu meer dan ooit, een enorme belangstelling. Online veilingen worden overspoeld door schilderijen, lithos en zeefdrukken van Herman Brood.
In 2000 verschijnt zijn succesvolle cd ‘Ciao Monkey’ waarmee hij afscheid neemt van de speed. ‘Monkey’ betekent in junkentaal immers verslaving.
Een jaar later neemt hij op geheel eigen wijze definitief afscheid….
Brood's versie van ‘My Way’ die tijdens de herdenkingsdienst in Paradiso werd gedraaid komt enkele weken later binnen op de eerste plaats van de vaderlandse hitlijsten, maar was uiteindelijk even snel weer verdwenen.

De documentaire Rock ’n Roll junkie belicht vier hoofdthema’s:
Herman Brood in zijn privé-omgeving, als muzikant, als kunstschilder en Brood door de ogen van belangrijke personen uit zijn omgeving.
In de documentaire wordt het Herman’s drugsgebruik en de invloed hiervan op zijn omgeving breed uitgemeten. We komen helaas minder te weten over zijn muzikale drijfveren of de motivatie achter zijn uitbundige schilderstijl. Des te meer komt zijn onvoorwaardelijke liefde voor drugs aan de orde. Zo regelde Koos van Dijk bijvoorbeeld een voorraad speed zodat Herman geen tijd hoefde te besteden aan het ‘scoren’ en bestreed Herman negatieve lichamelijke reacties met melk en een paar uur niet spuiten. De documentaire belicht met name hoe de drugs Herman hielpen het dagelijkse bestaan draaglijk te maken.

Juist uit interviews met zijn moeder, manager Koos van Dijk, ex-bandleden en ex-vriendinnen ontstaat een beeld van een zeer egocentrische en impulsieve man die bij voorkeur elke verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden uit de weg gaat.
Rock ’n Roll junkie is mede hierdoor uiteindelijk een redelijk openhartig portret van een eenling die het liefst altijd de camera’s op zich gericht zou zien. Als de camera’s draaien is Brood namelijk volgens eigen zeggen echt ‘to the point’.
Zijn weerzin tegen gezelligheid overwon hij met zijn speedverslaving. Na een dosis speed was Brood pas in staat om zich te handhaven in gezelschap en kon hij meedoen met het ‘slappe gelul’.
Een man die zijn leven heeft gewijd aan sex, drugs & rock ’n roll, maar om met Herman te spreken “het absoluut niet kan permitteren om een schuldgevoel mee te slepen”.

Beeldkwaliteit

Het beeld wordt gepresenteerd in een verhouding van ongeveer 1.78:1 en staat anamorf (widescreen enhanced) op de DVD.
De diverse opnamen die zijn samengepakt in deze documentaire, zijn wisselend van kwaliteit. Er is een waarneembaar verschil tussen de verschillende archiefbeelden, interviews en concertregistraties. Het beeld heeft in een groot aantal scenes te lijden onder een behoorlijke mate van korreligheid (filmgrain) en is het nergens echt haarscherp. De transfer is daarnaast in het geheel niet vrij van printbeschadigingen en vuiltjes.
De kleuren zijn wat aan de softe kant, maar dit aspect geeft de documentaire juist haar eigen karakter en uitstraling. Voorts is er een vervelende verkleuring waar te nemen over een smalle verticale strook aan de linkerzijde van het beeld.
We zijn ons er terdege van bewust dat het originele beeldmateriaal niet optimaal geweest is, maar een voorzichtige restauratie was best op zijn plaats geweest.
Ondertiteling is in het geheel niet aanwezig, maar wordt uiteraard ook niet echt gemist.

Geluidskwaliteit

Over het geluid kunnen we relatief kort zijn. We hebben hier te maken met een DD2.0 track met een bitrate van 224 kb/s. Deze geluidstrack voldoet tijdens de dialogen weliswaar, maar bij fragmenten uit optredens van Brood schiet deze track toch wel tekort. Hierbij moet worden gezegd dat de documentaire (vermoedelijk..) ook niet gericht was op een sublieme geluidskwaliteit. De dialogen, waarmee deze documentaire uiteraard redelijk vol zit, zijn over het algemeen goed verstaanbaar.

Extra's

Op de DVD vinden we allereerst een behoorlijke Synopsis terug, die ingaat op inhoud van de documentaire. Deze synopsis komt in 3:14 minuten over het scherm. Helaas krijgen we geen achtergrondmuziek voorgeschoteld. Terwijl een dergelijke speelduur hier zich uitstekend voor zou lenen.
Voorts staat er een Slide Show met een 12-tal foto’s als extra op de schijf. Deze Slide Show scrollt in 1:12 minuten over je scherm. Ook hier blijven we verstoken van geluidsfragmenten en houden de speakers zich angstvallig stil.

De extra’s zijn dus helaas dun bezaaid op deze DVD. Een documentaire maakt vaker deel uit van de extra’s dan dat het, zoals in dit geval, de hoofdmoot vormt van een DVD. Wellicht dat hier de verklaring ligt voor het feit dat we verstoken blijven van een wat uitgebreider pakket aan extra’s. Bijzonder detail is dat Rock ’n Roll junkie is samengesteld uit 30 uur ruw 35mm videomateriaal wat dus simpelweg betekent dat er zo’n 28,5 uur aan deleted scenes zijn….

Rock ’n Roll junkie is een boeiende documentaire die je echter niet hoeft aan te schaffen voor de ultieme Home Theater ervaring. Op het gebied van beeld en geluid is namelijk weinig opzienbarends te beleven. De extra’s zijn daarnaast ook niet om over naar huis te schrijven.
Wil je echter wat meer te weten komen over rock ’n roll junk Herman Brood dan kan je deze DVD gerust eens huren of eventueel zelfs overwegen om aan te schaffen. In dat opzicht is de documentaire namelijk tot op zekere hoogte zeker geslaagd.