["The Hobbit - The Desolation of Smaug"]

Bilbo Baggins (Martin Freeman) en zijn groep dwergen, onder leiding van Thorin (Richard Armitage), zijn onderweg op hun queeste naar de eenzame berg. Dit was ooit het hart van het rijk van de dwergen en locatie van de troon van de koning der dwergen. Thorin is de rechtmatige troonopvolger. Voordat hij de troon kan bestijgen hebben ze eerst nog een heleboel obstakels te overwinnen. Niet de minste daarvan is Smaug (Benedict Cumberbatch). Deze op pracht en praal beluste draak is de nieuwe bewoner van de eenzame berg. Het gezelschap wordt aanvankelijk bijgestaan door de machtige tovenaar Gandalf (Ian McKellen). Echter deze moet hen verlaten vanwege een onderzoek naar geruchten dat het grote kwaad weer aan een opmars bezig is. Bilbo en de dwergen reizen door het donkere Mirkwood, huis van de boselven, en door Esgaroth om uiteindelijk via een geheime deur toegang te zoeken tot de eindbestemming. 

Cynisch werd er gereageerd toen bekend werd dat Peter Jackson het bescheiden kinderboek van Tolkien naar het doek ging vertalen in een trilogie van (lange) films. De grootste kritiek op The Hobbit: An Unexpected Journey was dan ook dat deze te langdradig was. Vooral de lange opmaat kreeg het te verduren. The Hobbit: The Desolation of Smaug heeft het voordeel de personages niet meer te hoeven introduceren en gaat dan ook meteen volle vaart van start. Er zit veel meer actie in dan in het eerste deel. De diepgang ontbreekt hierdoor, maar de film verveelt geen moment. Absoluut hoogtepunt is de scène waarin het gezelschap in ronde tonnen over het wilde water ontsnapt uit het rijk van de elven. Ze worden namelijk al drijvende achtervolgd door een bende orks die op hun beurt weer door elven worden belaagd. Deze situatie is de inspiratie voor de ene inventieve stunt na de andere. Helaas zijn er ook minpunten. Peter Jackson en consorten kwamen erachter dat Tolkien weinig vrouwelijke personages in het leven heeft geroepen. Dus hebben ze er een gecreëerd in de vorm van de boself Tauriel, gespeeld door de altijd lieftallige Evangeline Lilly. De komisch bedoelde liefdesdriehoek tussen Tauriel, Legolas (die we nog kennen uit Lord of the Rings) en de dwerg Kili slaat kant noch wal. De film is op het sterkst wanneer er dichter bij het bronmateriaal wordt gebleven. De draak Smaug is bijvoorbeeld een bijzondere prestatie, zowel qua computereffecten als stemgeluid en de dialoog die hem is toebedeeld. De prachtige landschappen van Nieuw Zeeland zullen nooit gaan vervelen en spelen wederom een belangrijke rol in de film. The Hobbit: The Desolation of Smaug wordt uiteindelijk gedomineerd door uiterlijk vertoon. Snelle actie, mooie landschappen en state-of-the art special effects. Om nog maar niet te spreken over de ontelbare details in de sets, kostuums, make-up en andere elementen die de wereld van Midden-Aarde werkelijk tot leven brengen. Doordat je nauwelijks op adem kunt komen weet deze film niet de emotionele momenten te creëren die Lord of the Rings wel kenmerkten. The Lord of the Rings: The Return of the King had als epische conclusie de meeste momenten hiervoor. The Hobbit: The Desolation of Smaug heeft echter het nadeel het middelste deel te zijn, dus wat niet is kan nog komen. Dit deel lijkt midden in de actie te stoppen en doet de kijker, ongetwijfeld zo bedoelt, reikhalzend uitkijken naar het derde en laatste deel. The Hobbit: There and Back Again verschijnt al over pak ‘m beet een half jaar in de bioscopen.