["Exit Wounds"]

Orin Boyd (Steven Seagal) is een opvliegende maar goudeerlijke politieman uit Detroid, die geweld niet schuwt om de wet te handhaven. Maar enkele dagen nadat hij in zijn eentje een leger politieke moordenaars heeft verslagen, wordt hij ten onrechte gedegradeerd tot verkeersagent. Gaandeweg komt Boyd erachter dat er meer speelt binnen het district waar hij gestationeerd is en krijgt hij te maken met corrupte collega’s en een omvangrijke drugshandel. Boyd vindt een hoofdverdachte in de gedaante van crimineel Latrell Walker (DMX), maar al gauw blijkt dat de zaak niet zo zwart-wit is als hij lijkt...

Het heeft even geduurd, maar drie jaar na het slaapverwekkende The Patriot (de versie zónder Mel Gibson) is Steven Seagal weer helemaal terug! De acteur ontdeed zich van zijn vettige paardenstaart, verloor een aantal overtollige pondjes lichaamsvet, verplaatste het boek “Hoe word ik één met de natuur” van het nachtkastje naar een stoffige doos op zolder en bracht het Oosterse tapijtje waarin hij zich de laatste tijd kleedde terug naar de plaatselijke afhaal-Chinees, waar het inmiddels weer op prachtige wijze de vloer siert. Vol frisse energie kon Seagal zich vervolgens storten op Exit Wounds, waarin hij moedig ten strijde trekt tegen corruptie en drugshandel. Het ietwat rommelige verhaal van de film, met een opstandige, gewelddadige, maar rechtvaardige agent in de hoofdrol, zal de meeste fans van het genre bekend voorkomen. Op dit gebied doet Exit Wounds dan ook een beetje denken aan de eerste films uit Seagal’s repertoire (Out for Justice, Nico, Hard to Kill). Helaas ook qua acteerprestaties, maar het feit dat het emotieloze acteerwerk van Seagal zich het beste laat vergelijken met dat uit de hitserie “Costa!” zal waarschijnlijk niemand verbazen. Gelukkig heeft men de dialogen van onze fluisterende actieheld tot een minimum proberen te beperken, waardoor de beste man mag doen waar hij bekend om staat... mensen een Flink Pak Slaag verkopen. Hierbij komt wel de hogere leeftijd van Dhr. Seagal, een respectabele 50 jaar, om de hoek kijken. Maar met Joel “The Matrix” Silver op de producersstoel weet je dat het wat actie betreft wel snor zit. Door gebruik te maken van flitsende montage, diverse filmtrucs en capabele stuntmannen lijkt het namelijk toch alsof de trage Steven S. zonder moeite de vloer aanveegt met jongere en dus veel fittere vechtersbazen. Zoals verwacht bevat Exit Wounds veel ongeloofwaardigheden, met daarnaast enkele vergezochte plotwendingen. Mede door de flinke portie over-the-top actie (met zelfs een vleugje humor) is het echter een lekker ouderwetse “Verstand Op Nul”-actiefilm, die ondanks het weinig originele karakter de liefhebbers zeker zal weten te bekoren.

Beeldkwaliteit

Exit Wounds wordt weergegeven met een beeldverhouding van 2.35:1 en staat anamorf op de DVD. Zonder twijfel hebben we hier te maken met een vrijwel perfecte transfer. Met een uitstekende helderheid en scherpte (zonder overdreven edge-enhancement), goede kleurverzadiging en een prima zwartniveau en schaduwdetail valt er namelijk weinig te klagen over de beeldkwaliteit. Twee hele kleine minpuntjes worden gevormd door de sporadische verschijnen van enkele kleine aliasing-artefacten en de lichte filmgrain die zichtbaar is. Maar eigenlijk is dit muggenzifterij, want beide probleempjes zijn niet dermate opvallend dat ze het kijkplezier zullen verstoren. Het feit dat Exit Wounds een erg recente film vinden we terug in de afwezigheid van vuil en beschadigingen, en ook compressie-foutjes blijven onzichtbaar. De optionele ondertiteling is prima geplaatst en tevens goed leesbaar. De laagovergang van deze enkelzijdige, dubbellaags DVD vindt al na ongeveer 36 minuten plaats. Dit is midden in een scène, maar gelukkig wel op een moment waarop er vrijwel geen beweging of geluid is. Toch gaat de wisseling van laag niet ongemerkt voorbij, en zijn er wel degelijk betere momenten om deze te plaatsen. De indeling van de film, in een ruime 32 tracks, is daarentegen wel prima in orde.

Geluidskwaliteit

Zoals we verwachten van een moderne film als Exit Wounds is het geluid op deze DVD Dolby Digital 5.1 gecodeerd. Het aanwezige Engelse audiospoor, dat een bitrate heeft van 384kb/s, levert uitstekende prestaties. Om te beginnen het gebruik van de surroundspeakers. Deze worden onder meer aangesproken voor effecten en omgevingsgeluiden. Daarbij wordt veelvuldig split-surround toegepast, resulterend in een soundtrack die veel richting heeft. Tevens vindt op veel momenten de muziek (waaronder een aantal nummers van DMX zelf) zijn weg naar de achterkanalen, resulterend in een mooi vol geluidsbeeld. Zowel de muziek als de zwaardere geluidseffecten bevatten veel bas, zodat het LFE-kanaal vrijwel de hele film iets te doen heeft. Het laag is prima geïntegreerd in het geluidsbeeld, waardoor de subwoofer dus niet alle aandacht op zich vestigt. Dialogen worden altijd doorgegeven via het centerkanaal, maar zijn soms niet perfect verstaanbaar. Dit is vooral te wijten aan het harde geluid uit de overige speakers, en is een veel voorkomend probleem bij geluidsintensieve actiefilms. Afgezien van dit kleine probleempje is de geluidskwaliteit echter zeer goed, en perfect geschikt voor een over-the-top actiefilm.

Extra's

De menu’s van Exit Wounds bestaan uit simpele 16:9 menu’s met geluid, maar zonder animatie. In het submenu “Special Features” is een bescheiden aantal extra’s te vinden, die helaas niet Nederlands ondertiteld kunnen worden.

Als eerste kan men kiezen voor de Making Of (1.33:1, DD 2.0), die circa 19 minuten duurt. Helaas wordt al die tijd besteed aan het promoten van de film, waardoor het geheel totaal niet informatief of boeiend is. Bovendien worden de plotwendingen van de film behandeld, en iedereen die deze Making Of bekijkt voor de film zal dan ook minder plezier aan Exit Wounds beleven.

De volgende extra draagt de naam “A Day on the Set with Anthony Anderson” (1.33:1, DD 2.0). Sommige filmliefhebbers zullen Anthony Anderson kennen van zijn rol als een van de zoons van Jim Carrey in de film Me, Myself & Irene. In Exit Wounds vertolkt hij een dergelijke rol en zorgt de druktemaker al scheldend voor de komische noot. Deze korte featurette toont in ongeveer 8 minuten een korte compilatie van het verloop van een opnamedag. Anderson praat daarbij voortdurend in de camera, waarbij hij grappig probeert te zijn. Soms slaagt hij daar in, soms niet. Wel leuk om een keer te bekijken.

De muziekvideo (niet anamorf 2.35:1, DD 2.0) is er uiteraard een van DMX, de rapper/acteur die naast Steven Seagal als publiektrekker voor op de cover prijkt. Ik betwijfel echter of er ook maar iemand in Nederland is die al eerder van hem gehoord had (behalve misschien de echte die-hard rap-fans), maar dat terzijde... Afhankelijk van je smaak zul je de muziek van DMX al dan niet weten te waarderen.

De optie “Cast & Crew” staat niet achter op de cover als extra vermeld. Waarschijnlijk heeft dit te maken met het feit dat deze nutteloze toevoeging slechts bestaat uit twee schermen met daarop de rollenverdeling.

Als vaste afsluiter is ook in dit geval de bioscooptrailer aanwezig, en wel in anamorfe 2.35:1 verhouding met DD 2.0-geluid. Een waarschuwing vooraf: evenals bij de Making Of geldt ook hier dat je de trailer pas moet bekijken nadat je de film hebt gezien, aangezien wederom een aantal plotwendingen verklapt worden.

Op beeld- en geluidsgebied is de DVD van Exit Wounds dik in orde. Daarnaast zijn op het schijfje een aantal extra’s te vinden, die helaas maar weinig toevoegen aan het geheel en over het algemeen niet bijster boeiend zijn. Na jaren niets meer van hem vernomen te hebben betekende het verschijnen van Exit Wounds voor Steven Seagal de terugkeer op het witte doek. De rol van Seagal doet denken aan zijn eerste films: weinig woorden, veel klappen. Mits je er niet te veel over nadenkt is Exit Wounds een vermakelijke actiefilm, en wat mij betreft een geslaagde comeback van de Fluisterende Actielegende!