["Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street"]

Benjamin Barker (Johnny Depp) had een keurige kapperszaak, was gelukkig getrouwd en had een dochtertje. De jaloerse rechter Turpin (Alan Rickman) had echter een oogje op de vrouw van Barker en misbruikte zijn macht om Barker op valse gronden gevangen te nemen en uit de stad te verbannen. Na vele jaren komt Barker, die zich nu Sweeney Todd noemt, terug in Londen. Zijn vrouw heeft zichzelf na de verbanning van Barker vergiftigd en rechter Turpin heeft zich bekommerd om hun dochter. Sweeney Todd vestigt zich weer in z’n oude kapperszaak, boven de pasteitjeswinkel van Mrs. Lovett (Helena Bonham Carter). Ze helpen elkaar met hun zaken, waardoor de pasteitjeszaak een bloeiende business wordt. Sweeney Todd leeft echter maar met een gedachte: wraak nemen op rechter Turpin.

Je kan zeggen van regisseur Tim Burton wat je wilt, maar hij maakt nooit twee keer dezelfde film. Zijn oeuvre is zeer divers. Maar één ding is duidelijk: alle films die hij maakt worden een groot succes. Voor een groot deel is dat te danken aan de visuele vormgeving van zijn films. Ook Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (kortweg: Sweeney Todd) is daarop geen uitzondering. Maar het meest bijzondere aan deze film is wel het genre: een horror-musical. De film is gebaseerd op een oud verhaal uit 1846, in combinatie met een door Stephen Sondheim geschreven Broadwaymusical uit 1979. Tim Burton heeft voor deze film ook samengewerkt met Sondheim. Die schreef de teksten en muziek voor de musical en heeft deze bewerkt voor de film. Zo zijn veel refreinen uit de liedjes gehaald. Dat verhoogd het tempo enigszins, maar toch is dat het grootste manco van de film. Het tempo is erg laag. Maar voor de rest is het wel weer genieten van deze Burton-film. Fans zullen, ondanks het niet alledaagse genre, zeker niet teleurgesteld worden. Burton legt een bijna sarcastische ondertoon in de verfilming, die ook aanwezig was in bijvoorbeeld Big Fish en Corpse Bride. Het bloed vloeit rijkelijk, op het overdrevene af. Dat vele bloed zorgde er overigens voor dat het een tijdje duurde voordat een filmstudio mee wilde gaan in het project. Uiteindelijk bleek Warner Bros. bereid te zijn om het (grote) budget op tafel te leggen.
Er was al voor miljoenen dollars van dat budget gespendeerd aan de decors en kleding van de film voordat iemand ook maar ooit Johnny Depp had horen zingen. Niemand wist eigenlijk wel of hij het kon. Uiteindelijk kon iedereen weer rustig ademhalen, want Depp kan inderdaad zingen. Een groot bereik heeft hij niet, maar hij weet wel toonvast te blijven en geeft voldoende inhoud aan z’n stem. Zoals gebruikelijk is bij musicals werd alle muziek en zang vooraf opgenomen in de studio en op de set weergegeven door playback. De acteurs moesten zich in eerste instantie volledig op het zingen concentreren en op de set op het acteren, met daarbij wel in acht nemend dat de teksten synchroon moesten blijven. Maar makkelijk is het niet, want tijdens de zangopnames weet je als acteur nog niet hoe de situatie op de set zal zijn en hoe de mise-en-scene zal zijn. Je stelt je tijdens het zingen dingen voor die in werkelijkheid heel anders kunnen zijn. Dat maakt het op de set wel lastiger om om te schakelen naar de actuele situatie. Elk karakter in de film zingt zelf z’n eigen liedjes, ook de jonge Edward Sanders, die Toby, de assistent van eerst de Italiaanse kapper Pirelli en later van Mrs. Lovett speelt. De liedjes hebben tijd nodig om tot je door te dringen. Ze liggen niet direct makkelijk in het gehoor. Maar na meerdere kijk- en luisterbeurten worden de liedjes steeds beter en herkenbaarder. Dat maakt Sweeney Todd tot een groeifilm, die steeds beter wordt na meerdere kijkbeurten. Al was het maar voor de, uiteindelijk, aanstekelijke liedjes.

Warner heeft Sweeney Todd zowel op DVD als op Blu-ray Disc uitgebracht. De recensie van de Blu-ray Disc kun je hier lezen.

Beeldkwaliteit

De film staat in 1.78:1 anamorf beeldformaat op de DVD, wat slechts minimaal afwijkt van het originele 1.85:1 formaat. Het zal niet verwonderlijk zijn dat de transfer schoon en schadevrij is. De scherpte is goed, maar het is zelden gestoken scherp. Het contrast is, wel bewust, vaak aan de hoge kant, waardoor in de donkere delen matig (schaduw)detail is. Het zwartniveau is prima. De kleuren zijn, ook weer bewust, continue zwaar onderdrukt, behalve tijdens een paar flashbacks. Tijdens de hele film is lichte beeldruis aanwezig en af en toe zijn er wat compressiefoutjes te zien.
De film is onderverdeeld in 24 hoofdstukken, die ook via het menu zijn te selecteren. De optionele ondertiteling is goed verzorgd, maar soms wel moeilijk te volgen bij teksten van de liedjes. Ze had ook iets lager in beeld mogen staan.

Geluidskwaliteit

De DVD heeft uitsluitend een Dolby Digital 5.1 (348 kb/s) geluidstrack. Het geluid is een mooie mix van musicalliedjes en filmgeluid. Tijdens de liedjes is het overige geluid iets naar de achtergrond gedrukt. Er wordt gebruik gemaakt van alle beschikbare kanalen, maar de nadruk ligt toch vooral op de frontkanalen. De dialogen, inclusief zang, komen vrijwel uitsluitend uit de centerspeaker en klinken helder en duidelijk. De frontspeakers zorgen voor net, maar soms ook wel clean, stereogeluid. De surroundspeakers worden gebruikt voor de muziek en atmosferen, die overigens hier maar heel zacht in zijn gemixt. Het LFE kanaal doet af en toe wel mee, maar echt heel diep is het laag niet.

Extra's

De DVD heeft een geanimeerd menu, dat lijkt op een shot uit de film, in 1.78:1 anamorf beeldformaat. Er is muziek uit de film gebruikt als achtergrondmuziek. De DVD bevat maar één extra:

Burton + Depp + Carter = Todd (26 min)
Het is de enige extra op de DVD, maar het is wel een interessante documentaire over het maken van de film. Het item bevat interviews met de belangrijkste betrokkenen en veel beelden (ook foto’s) van de set. Vooral Helena Bonham Carter is heel openhartig in wat ze zegt.
De documentaire is in 1.78:1 anamorf beeldformaat en het is Nederlands ondertiteld.

Een jaloerse rechter misbruikt zijn positie om barbier Benjamin Barker te verbannen uit de stad om zo diens vrouw in te pikken. Vele jaren later komt Barker, die zich Sweeney Todd is gaan noemen, terug met maar één doel: wraak op de rechter.
Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street is wederom een visueel hoogstandje van Tim Burton met een goede cast die zich prima staande weet te houden met hun zangkunsten. Deze horror-musical mist wel wat tempo, maar Burton-fans zullen niet teleurgesteld worden met deze film. De liedjes hebben tijd nodig om te groeien, wat met meerdere kijkbeurten van de film zeker zal lukken. De beeld- en geluidskwaliteit van de DVD, die in een steelbook is verpakt, zijn prima in orde. De enige extra is een interessante documentaire over de totstandkoming van de film. Een goede film waarin wel het bloed rijkelijk vloeit. Dus niet voor al te jeugdige kijkers.