["Henry: Portrait of a Serial Killer 1 & 2"]

De film Henry: Portrait of a Serial Killer, uitgebracht in 1986, maar pas in 1993 voor het eerst gereleased in ons land, geldt nog steeds als één van de beste seriemoordenaarsfilms ooit gemaakt. In 1998 verscheen zelfs nog een overbodig vervolg om de spreekwoordelijke koe uit te melken. Dutch Filmworks heeft beide films samengevoegd in één set.

Henry: Portrait of a Serial Killer (1986 – 79 min.)
Henry (Michael Rooker) heeft een zachtjes gezegd, apart verleden. Hij heeft op jonge leeftijd zijn eigen moeder vermoord. Hiervoor heeft hij in de gevangenis gezeten. Daar heeft hij Otis (Tom Towles) leren kennen. Na zijn ontslag uit het gevang, is Henry bij Otis in gaan wonen. Op een dag komt Otis’ zus Becky (Tracy Arnold) in het leven van de mannen. Wat Becky echter niet weet, is dat Otis en Henry hun vrije tijd opvullen met het om het leven brengen van allerlei soorten mensen, maar met name jonge vrouwen. Becky lijkt echter een positieve invloed te hebben op de mannen, met name op Henry. Henry lijkt zelfs zijn seriemoordenaarsleven voor Becky vaarwel te willen zeggen (screenshots 1 tot en met 3).

Henry: Portrait of a Serial Killer, Part 2 (1998 – 84 min.)
In dit tweede deel zwerft Henry (Neil Giuntoli) nog steeds al moordend door Amerika. Op één van zijn stops komt hij in contact met zijn nieuwe collega Kai (Rich Komenich), zijn vrouw Cricket (Kate Walsh) en hun getraumatiseerde nichtje Louisa (Carri Levinson). Zij nemen Henry tijdelijk op in hun huis tot hij een andere woning heeft gevonden. Henry blijkt niet de enige die er een bizarre hobby op na houdt. Kai sneakt namelijk vaak zijn huis uit om brand te stichten. Al snel bundelen Henry en Kai hun krachten en een nieuw moordlustig duo is geboren. De heren blijken echter niet op één lijn te zitten en komen loodrecht tegenover elkaar te staan (screenshots 4 tot en met 6).

De twee delen Henry: Portrait of a Serial Killer brengen in principe precies datgene wat de titel de kijker doet beloven. In beide films wordt namelijk een portret geschetst van de fictieve seriemoordenaar Henry, losjes gebaseerd op de waargebeurde zaak van de moordende zwerver Henry Lee Lucas. Daar waar het tweede deel echter compleet verzonnen is, is het eerste deel wel degelijk gebaseerd op ware feiten. Zo had de echte Henry ook een meemoordend maatje, genaamd Otis Toole. Ook zou zijn zus Becky een belangrijke rol in Henry’s leven hebben gespeeld, maar wat er allemaal van waar is, blijft onduidelijk.
In de eerste prent wordt Henry gestalte gegeven door de acteur Michael Rooker, die zich hiermee gelijk op de kaart zette. Met zijn lange gestalte, vage blik en half grommende/half fluisterende stem is Rooker geknipt voor de rol. Voor Rooker betekende de rol bovendien een ticket naar Hollywood. Hij was sindsdien te bewonderen in The 6th Day en The Bone Collector, maar later vooral in series als Tremors, Numb3ers en JAG, zei het telkens voor gastrollen. Zijn opvolger Neil Giuntoli zet een aardige imitatie van Rooker neer in het tweede deel. Helaas lijk Giuntoli qua uiterlijk totaal niet op Rooker. Zijn carrière kwam na Henry: Portrait of a Serial Killer, Part 2 totaal niet van de grond en beperkte zich tot veredelde cameo’s in televisieseries.
Voor regisseur en schrijver John McNaughton stond de deur naar succes na de eerste Henry-film ook wagenwijd open. Zo regisseerde hij de films Mad Dog and Glory, de eerste Wild Things en een deel in de succesvolle Masters of Horror-reeks. Regisseur van het veel mindere tweede deel was Chuck Parello, die eerder nog met McNaughton samenwerkte aan Mad Dog and Glory.
Daar waar Henry: Portrait of a Serial Killer nog een instant klassieker was, die aan de wieg stond van meerdere films over seriemoordenaars, is het tweede deel voornamelijk een slap aftreksel. Er is weinig aan het originele verhaal toegevoegd en het lijkt alsof de makers puur uit waren op extra geld. Toch bezitten beide producties die rauwe, realistische uitstraling die andere films in dit genre niet bezitten. Deel één blijft hiermee een terechte klassieker, waarbij het tweede deel in deze set als een aardig extraatje gezien kan worden.

Beeldkwaliteit

Beide films zijn in de 1.33:1 verhouding opgeslagen op de DVD’s. Ondanks het ruime verschil in leeftijd, is de kwaliteit in beeld van de 2 films nagenoeg gelijk. Het low budget karakter van de films is in beide gevallen goed te zien in deze kwaliteit. Bij de openingscredits van de films valt gelijk op dat beide prenten te lijden hebben onder telecine problemen. Dit houdt in dat het beeld van links naar rechts wiebelt. Dit is een gevolg van wanneer een film in een telecine machine gedigitaliseerd wordt, het voor kan komen dat de film op zich niet stabiel in de machine zit. Verder zijn er zaken als interlacing, edge enhancement en filmgrain waar te nemen. De scherpte en detaillering van het beeld zijn niet om over naar huis te schrijven, maar zijn bij het tweede deel beter voor elkaar dan bij het eerste. Vaak komt het beeld onduidelijk over. Kleuren ogen soms te flets en soms te fel, maar vaak onnatuurlijk. Ook het zwartniveau en het contrast zijn niet om over naar huis te schrijven. Het zwart lijkt meer op donkergrijs als echt zwart. Beschadigingen in de vorm van krasjes en vuiltjes zijn ook volop te zien. Een transfer die een onvoldoende verdient. Waarschijnlijk was het bronmateriaal van deze twee films in niet al te beste staat meer, wat vaker voorkomt bij dergelijke films. De optionele Nederlandse ondertiteling is duidelijk leesbaar onderin het beeld geplaatst. Beide films kennen een verdeling in 16 hoofdstukken.

Geluidskwaliteit

De originele Engelstalige mono-soundtrack staat in Dolby Digital 2.0 (192 kbit/s) op de schijven. Ook hier geldt dat de kwaliteit van het geluid van de 2 delen gelijk te noemen is. Bij beide tracks is er nogal wat ruis, gepiep en gekraak waar te nemen. De muzikale eighties synthesizer score komt vaak nogal schel en blikkerig over. De dialogen zijn over het algemeen wel goed te verstaan en te volgen, ondanks het hese gefluister van Michael Rooker in het eerste deel en de imitatie van Neil Giutoli ervan in het tweede. Simpelweg twee tracks die goed passen bij B-films als deze, maar die zeker geen hoge ogen zullen scoren. Daarvoor mist het geheel gewoonweg dynamiek.

Extra's

De menu’s op beide schijven worden weergegeven in de verhouding 1.33:1 met achtergrondmuziek in Dolby Digital 2.0 (192 kbit/s). De volgende, Nederlands ondertitelde extra’s zijn verspreid over de twee schijven terug te vinden:

Disk 1

Photo Gallery
Een verzameling van 14 foto’s afkomstig uit de film.

Trailer Henry 1 (2 min.)
De bioscooptrailer van Henry: Portrait of a Serial Killer.

Trailer Henry 2 (2 min.)
Hier vinden we de bioscooptrailer van Henry 2: Mask of Sanity (wat een alternatieve titel is voor de prent).

Interview John McNaughton (31 min.)
Hét interessantste stukje extra op deze eerste schijf. Een interview met schrijver en regisseur John McNaughton waarin uitgebreid wordt teruggeblikt op Henry: Portrait of a Serial Killer. McNaughton geeft een hoop informatie en anekdotes en vertelt over zijn motivaties voor het maken van deze film. Stukjes interviews worden afgewisseld met scènes uit de film.

Moments of the Documentary Serial Killers; The Real Life Hannibal Lecters (6 min.)
De eerste 2 hoofdstukken van de door DFW uitgegeven documentaire over seriemoordenaars. Waarschijnlijk dient dit stukje als een soort van teaser.

Serial Killer Files
Hier vinden we schermen met geschreven informatie over de echte Henry en Otis, inclusief foto’s.

Disk 2

Photo Gallery
Een dertiental foto’s, alle rechtstreeks afkomstig uit de film.

Trailer Henry 1 (2 min.)
Dezelfde bioscooptrailer als degene die op schijf 1 te vinden is.

Trailer Henry 2 (2 min.)
En ook hier de welbekende trailer van het tweede deel in de Henry-reeks.

Interview Chuck Parello (35 min.)
Een vergelijkbaar interview zoals op de eerste schijf staat met John McNaughton, alleen deze keer met de grote man achter Henry 2, Chuck Parello. Deze man vertelt iets enthousiaster als McNaughton en neemt ons mee naar de wereld achter Henry 2: Mask of Sanity.

Audiocommentaar
Diezelfde Chuck Parello heeft ook nog een audiocommentaar ingesproken. Enthousiast vertelt hij allerlei feitjes, anekdotes, maar ook technische zaken over de film. Zo af en toe laat hij de nodige stiltes vallen. Het resultaat is een leuk, informatief en nuttig audiocommentaar.

Behind the Scenes (15 min.)
Een aardige featurette waarin cast en crew ingaat op de film. Het vertoonde doet wel een beetje promotioneel aan, maar dat mag de pret niet drukken.

Serial Killer Trailers
Hier vind je 3 trailers van andere uitgaven van DFW waarin een seriemoordenaar de hoofdrol speelt.

In 1986 maakte John McNaughton de nu klassieke film Henry: Portrait of a Serial Killer. Aanvankelijk werd de film niet uitgebracht, vanwege zijn rauwe, realistische karakter. Toch verscheen de prent in 1989 in de bioscopen. Een cultklassieker was hiermee geboren. De film opende de poorten naar succes voor McNaughton, maar ook voor hoofdrolspeler Rooker. Tot op de dag van vandaag wordt de prent geroemd vanwege zijn baanbrekende werk voor andere producties. In navolging van het succes verscheen in 1998 een overbodig vervolg, gemaakt door een andere cast en crew. Deze twee films zijn samengevoegd tot één set. Helaas laat de kwaliteit van het geluid en met name van het beeld nogal te wensen over. Waarschijnlijk was er geen goede bron voor handen van deze twee B-films. Qua extra’s komen we een aantal interessante dingen tegen die zeker een aanvulling zijn op het geheel. In ieder geval is het prettig dat er de mogelijkheid is om een cultklassieker als Henry: Portrait of a Serial Killer nu in zijn volle glorie thuis te kunnen aanschouwen.