["Cell, The"]

Carl Stargher (Vincent D’Onofrio) vermoordt mooie jonge vrouwen op gruwelijke wijze. Zijn slachtoffers houdt hij gevangen in een cel, waarin automatisch water stroomt. Als de meisjes eenmaal dood zijn, leeft Stargher zijn zieke fantasieën verder uit op hun lichamen. FBI-agent Peter Novak (Vince Vaughn) ontdekt hem, maar als ze binnenvallen ligt de levensgevaarlijke moordenaar diep in een coma. Een race tegen de klok begint. Waar is het laatste nog levende meisje? Kan ze nog gered worden? Ze roepen de hulp in van Dr. Catherine Deane (Jennifer Lopez), die haar eigen hersenen via computers kan koppelen aan de hersenen van Stargher. Aan haar de taak om in de verwrongen, kleurrijke fantasiehel van de psychopaat de locatie van het meisje te vinden voor het te laat is. En voordat ze er zelf aan onderdoor gaat...

The Cell uit 2000 is het regiedebuut van muziekvideo-maker Tarsem Singh, die onder andere verantwoordelijk was voor de clip bij “Losing my religion” van REM en hiermee vele prijzen in de wacht sleepte. Over zijn eerste filmproject waren de critici echter minder enthousiast, en de film kreeg dan ook een flink aantal slechte kritieken te verduren. Vrijwel alle critici waren het er over eens dat The Cell op visueel gebied een meesterwerkje is, maar qua verhaal hopeloos tekort schiet. Persoonlijk kan ik me in die kritiek wel vinden. Het is namelijk van het begin af aan duidelijk dat het verhaal van The Cell onderschikt is aan de visuele pracht en praal. Het verhaal is simpel, voorspelbaar, bevat geen gecompliceerd plot en ontbreekt aan de nodige diepgang. Eigenlijk gebeurt er niet zo erg veel in de film; Jennifer Lopez’ personage huppelt een beetje rond in het hoofd van een moordenaar, en dat was het dan wel weer. Een ander probleem van de film ligt bij de hoofdrolspeelster. Lopez stond al niet bekend als de beste actrice van Hollywood, maar in The Cell is haar acteerwerk wel erg slapjes. De continu fluisterende Lopez (zou ze soms acteerlessen bij Steven Seagal hebben gevolgd?) kan bovendien niet erg overtuigen als dokter en weet mede hierdoor de kijker niet voor zich te winnen. Maar de kracht van de film ligt zoals eerder gezegd in de prachtige, bizarre en soms schokkende beelden die de kijker voorgeschoteld krijgt, waarbij uitstekend gebruik wordt gemaakt van special effects (die grotendeels uit de computer gerold komen).
De schilderachtige plaatjes zijn een lust voor het oog, en liefhebbers van al dit moois komen dan ook in ruime mate aan hun trekken. Zij die echter van een film een spannend en diepzinnig verhaal eisen, kunnen The Cell gerust links laten liggen.

Beeldkwaliteit

Bij een visueel hoogstandje als The Cell is het zeer belangrijk dat het beeld de zaken perfect weergeeft. Maar alhoewel de beeldkwaliteit van deze DVD is heel behoorlijk is, zijn er toch een aantal kleine minpuntjes. Qua scherpte en detaillering is het beeld in orde, maar er zijn DVD’s die op dit gebied beter presteren. Ook de kleurweergave had wat beter gekund, aangezien felle kleuren (met name rood en blauw) soms last hebben van oververzadiging. Het zwartniveau daarentegen is prima en bovendien, zoals verwacht van een moderne film, is de print geheel vrij van beschadigingen en vuil. Wel is er in een enkele scène lichte filmgrain te zien en duikt er af en toe een klein compressie-artefact op. Evenals het sporadische minimale geval van aliasing zijn deze probleempjes echter verwaarloosbaar. Een ander minpunt is de aanwezigheid van milde edge-enhancement, die gelukkig niet van storende proporties is. De ondertiteling is goed leesbaar, uitstekend geplaatst, en kan indien gewenst uitgeschakeld worden. De indeling van het schijfje in 22 tracks is eveneens prima. Minder goed is de laagwisseling van het dubbellaags schijfje (na 91 minuten), omdat deze redelijk opvallend geplaatst is.

Geluidskwaliteit

De Dolby Digital 5.1-track die op de DVD aanwezig is kent een aantal kleine gebreken, maar is over het algemeen prima. Om te beginnen wordt er goed gebruik gemaakt van het surround-effect, door het agressief benutten van de surround-kanalen voor omgevingsgeluid, effecten, en de sfeervolle muziek. Bastonen ondersteunen het geheel maar gaan niet erg diep door in het laag, waardoor het LFE-kanaal vaak niet merkbaar aanwezig is. De nadruk ligt bij het geluid echter niet op enorme aantallen rondrazende geluidseffecten, maar op de dialogen. Deze zijn over het algemeen duidelijk verstaanbaar, met als uitzondering het wat moeilijk hoorbare gefluister van Lopez. Verder heeft de track een lager volume dan gebruikelijk, maar na dit handmatig opgeschroefd te hebben ontstaat een prima geluidsbeeld dat de kijker als het ware midden in het hoofd van de moordenaar plaatst.

Extra's

Op het gebied van extra’s behoort The Cell duidelijk tot de beteren. Wie via het mooi vormgegeven menu bij de “special features” beland zal daar ongeveer elke toevoeging aantreffen die men zou kunnen bedenken.

Om te beginnen is er het audiocommentaar van regisseur Tarsem Singh, die hyper-enthousiast over de productie praat. De opmerkingen gaan over veel uiteenlopende zaken, wat in principe resulteert in een informatieve commentaartrack. Helaas is Singh nogal moeilijk verstaanbaar vanwege zijn Indisch accent en de dubbele snelheid waarmee hij spreekt. Een Nederlandse ondertiteling had dit kunnen verhelpen, maar deze is jammer genoeg niet aanwezig.

Onder “Isolated musical score” is de afgezonderde soundtrack te vinden. Wie voor deze optie kiest, krijgt de film te zien met als geluid alleen de filmmuziek (dus geen dialogen).

De Nederlands ondertitelde “Special effects vignettes” vormen een zeer welkome aanvulling op de film. In deze zes korte featurettes, met een duur variërend tussen 2 en 6 minuten, worden vrijwel alle belangrijke effecten belicht. De manier waarop dit gebeurd is vrij uniek. Door middel van de multi-angle functie kan men namelijk tijdens het bekijken van de featurette kiezen tussen drie verschillende opties. De eerste optie laat een interview zien met de verantwoordelijke(n) voor de betreffende effecten. Bovendien is aan de zijkant van het beeld te zien wat zich afspeelt onder de andere opties. Veruit de interessantste optie is de tweede, die de ontlede effectscènes toont of laat zien hoe deze tot stand zijn gekomen. Onder de derde optie kunnen tenslotte de storyboards van het fragment bekeken worden. Vanwege deze opzet en het hoge informatiegehalte bieden deze “vignettes” een zeer complete en inzichtelijke blik in de effecten-keuken van de film.

In de featurette getiteld “Style as Substance: Reflections on Tarsem” (1.78:1 anamorf, DD 2.0) komen leden van cast en crew aan het woord over de regisseur. Ieder van hen prijst zijn creativiteit en vertelt wat een geweldige man het is om mee te werken. Dit komt echter nogal overdreven en geforceerd over, waardoor deze 12 minuten durende lofzang (die Nederlands ondertiteld kan worden) niet bijzonder boeiend is.

Tevens zijn acht verwijderde scenes op de DVD aanwezig (2.35:1 niet-anamorf, DD 2.0), met timing-informatie en een aantal andere teksten in het beeld (waarvan het hinderlijke “Jesse Torres” prominent in het midden staat). Het betreft uitgebreide versies van in de film aanwezige scènes, alsmede een aantal compleet ongebruikte. Desgewenst kunnen zeven van de acht fragmenten voorzien worden van commentaar van regisseur Tarsem Singh. In tegenstelling tot de dialogen in de scènes is dit commentaar niet ondertiteld. Dit is wederom een gemis vanwege het eerder genoemde accent van Singh.

Twee zeer unieke extra’s zijn in het menu te vinden onder het kopje “interactivities” (beiden in de Engelse taal). Als eerste de “Empathy test”, die bestaat uit 10 schermen met multiple choice vragen over een aantal zaken die met je gevoel te maken hebben. Na het beantwoorden krijg je vervolgens een indicatie van de hoogte van je EQ (Emotioneel Quotiënt, de emotionele tegenhanger van het IQ), met daarbij eventueel enkele suggesties om deze te verbeteren. Barst echter niet in snikken uit als de uitkomst je laat weten dat je een emotioneel wrak bent, want deze test is (zoals braaf vermeld wordt) puur voor het plezier.
De tweede ongewone extra heeft betrekking op de hersenen. Geïnteresseerden kunnen namelijk onder “Brain map” een overzicht van de verschillende gebieden in de Grote Grijze Massa vinden. Per gebied worden functie en locatie gegeven, alsmede een vermelding van de gedragsafwijkingen die optreden als het betreffende deel niet goed werkt.

Uiteraard mag ook de trailer niet in deze uitgebreide verzameling ontbreken. In dit geval krijgen we naast de bioscooptrailer ook een teaser-trailer. Beide trailers hebben een uitstekende beeldkwaliteit (1.85:1, anamorf) en eveneens perfect Dolby Digital 5.1 (!!!) geluid.

Tenslotte staan van 14 leden van cast en crew de filmografieën (lijsten met films waaraan de betreffende persoon heeft meegewerkt) op het schijfje.

Over de beeld- en geluidskwaliteit van The Cell valt over het algemeen weinig te klagen. Maar echt uitblinken doet deze DVD op het gebied van de extra’s. Op het schijfje is namelijk een enorme berg toevoegingen aanwezig, waarvan het merendeel zeker het bekijken waard is. Het enige minpunt aan de extra’s is dat de commentaartrack niet ondertiteld is, wat vanwege de moeilijk verstaanbare regisseur echt gemist wordt. De film zelf is een visueel spektakel waarbij het verhaal helaas naar de achtergrond is verschoven. Voor liefhebbers van mooie plaatjes is The Cell dus een regelrechte aanrader, maar mensen die het liefst een film met een goed en spannend verhaal zien kunnen deze DVD gerust in de schappen laten staan.