["Dawn of the Mummy"]

Rond 3000 voor Christus heerst de wrede zonnegod Safiraman over een Egyptisch volk. Na zijn dood wordt hij gemummificeerd en begraven met zijn goud en 7 anderen. Er is een vloek over hem uitgesproken die inhoudt dat zodra iemand zijn goud wil stelen, Safiraman en de 7 anderen tot leven zullen komen om diegene te doden die het op zijn goud gemunt heeft. Anno nu (rond het jaar dat de film gereleased werd) is een man genaamd Rick (John Salvo) samen met 2 trawanten uit op het goud. Ze vinden de tombe, maar kunnen het goud in eerste instantie niet vinden. Tegelijkertijd zijn er in de buurt van de tombe ook een stel fotomodellen samen met hun fotograaf Bill en hun visagist Jenny bezig met een fotoshoot. Ze ontmoeten Rick en zijn kompanen en het lijkt de fotograaf een goed idee om een serie foto’s te maken in de tombe o.a. bij de mummie. De grafdelvers zien dit uiteraard niet zitten, maar omdat ze niet te veel trammelant willen, staan ze het oogluikend toe. Door de hitte van de lampen die geplaatst zijn, komt de mummie tot leven en met hem de 7 anderen. De vloek komt uit, zij slaan aan het moorden. Wie kan ze stoppen?

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, Dawn of the Mummy is één van de slechtste films die ik ooit gezien heb. De Amerikaans/Egyptische produktie wil maar niet eng, spannend of bloederig worden, toch echt een paar vereisten voor een goede horror. Daarnaast gaat de vlieger ‘zo slecht dattie weer leuk wordt’ bij deze film niet op. Het verhaal is matig, barst van de continuïteitsfouten (zo vliegen tegen het einde van de film de mummies je om de oren, terwijl er toch echt maar 7 waren) en de acteurs acteren allemaal op het niveau van een zeer slechte Amerikaanse soap. Van één van de acteurs (Brenda King) wordt op de hoes gemeld dat ze in Rocky II heeft gespeeld, zoeken levert op dat ze ‘Ring Girl nr. 2’ was en niet op de aftiteling wordt genoemd. De film is dan ook oorspronkelijk gemaakt om munt te slaan uit de populariteit van Dawn of the Dead. Inhaken op het succes van andere films is de regisseur Frank Agrama niet vreemd. Eerder was hij verantwoordelijk voor Queen Kong en Revenge of the Godfather. Gelukkig stopte de bovenstebeste man na Dawn of the Mummy met regisseren en richtte hij zijn eigen productiemaatschappijtje op genaamd Harmony Gold.

Beeldkwaliteit

Bij het zien van deze film waande ik me gelijk terug in het VHS-tijdperk. Als bron heeft men volgens mij een zeer oude videoband gebruikt, wat als gevolg heeft dat het beeld vol zit met krasjes, stofjes en andere beschadigingen. De niet anamorfe 1.33:1-transfer is ontzettend onscherp, de kleuren zijn flets en de detaillering is slecht, zie hiervoor de screenshots. Zo af en toe treedt het idee op dat er een cellofaantje voor de lens van de camera heeft gezeten en met name bij de nachtscénes is het beeld helemaal onduidelijk. Ook de verdeling in slechts 7 hoofdstukken van een film van 88 minuten is aan de krappe kant. De ondertiteling staat wel netjes en duidelijk leesbaar onderin beeld, maar dat is dan ook het enige pluspunt.

Geluidskwaliteit

Qua geluid is er gekozen voor een stereo 2.0-track (224 kbit/s) in de originele Engelse taal. Ook hier heeft men de zaakjes niet goed voor elkaar. De klanken en muziek klinken schel en de dialogen komen vrij blikkerig over. Met name als er gegild wordt (en dat gebeurt vrij vaak), komt dit er vrij krakend uit. Het is zelfs zo erg dat sommige dialogen hier en daar niet te verstaan zijn. Door de slechte geluidstransfer komt ook de score van Maurizio Trani niet helemaal uit de verf, terwijl het hem toch aardig gelukt is om Egyptische melodieën te vermengen met typische jaren ’80 actiefilmmuziekjes.

Extra's

Het menuscherm bestaat uit een compilatieshot (1.33:1) uit de film met als achtergrondmuziek één van de muzikale thema’s van de film in Dolby Digital 2.0 (448 kbit/s). De DVD bevat verder geen extra’s. Wel is er aan de binnenkant van de hoes een informatief stukje tekst te vinden over de film.

Dawn of the Mummy is zeker niet een hoogtepunt uit de horrorfilmgeschiedenis en verschenen op het Extreme-label van Dutch FilmWorks. Nergens wordt de film spannend of eng en ook de beloofde gore blijft uit. Wat overblijft is een standaard jaren ’80 horrorfilm met een moordend monster en een hoop mannen en vrouwen. Daarnaast is de kwaliteit van met name het beeld en het geluid van het niveau van een oude videoband. Alleen een goede film als je vindt dat titels als Rawhead Rex en Basket Case 2 een Oscar verdiend hadden.