["Dementia 13"]

Als John Haloran sterft aan een hartaanval, dreigt zijn vrouw Louise (Luana Anders) de erfenis mis te lopen. Aangezien zij de enige was die van de dood van haar man weet, besluit ze te doen alsof hij op zakenreis is, om vervolgens de familie te paaien om een plaats in het testament veilig te stellen. Ze reist naar het Ierse Castle Haloran om daar tijd door te brengen met John’s moeder (Eithne Dunne) en broers Richard (William Campbell) en Billy (Bart Patton). Daar hoort ze ook wat meer over John’s zusje, die jaren geleden stierf. Maar er is nogal wat geheimzinnigheid rond haar dood. Geheimen waarvoor men bereid is te moorden…

Jaren voordat Francis Ford Coppola wereldberoemd zou worden met de Godfather-films, begon hij – net als bijvoorbeeld Martin Scorsese, Joe Dante en James Cameron – zijn carrière onder de legendarische ‘grijpstuiver-regisseur’ Roger Corman. Onder Corman’s supervisie maakte Coppola zich thuis in verschillende disciplines van de filmproductie, zoals montage, camerawerk en geluid. Zo werkte hij in 1963 in Ierland als geluidsman voor The Young Racers. Corman wilde echter nóg een film maken in Ierland en gaf Coppola de opdracht om een scenario te schrijven voor een Psycho-achtige horrorfilm. Uiteindelijk moest Corman terug naar Amerika om The Raven te maken en mocht de jonge Coppola de flm zelf regisseren. Hij kreeg hiervoor drie dagen en een budget van ongeveer 30.000 dollar. Voor de rolbezetting maakte Coppola de voor de hand liggende keus door dezelfde cast van The Young Racers te gebruiken, waaronder William Campbell, Launa Anders en de Ierse toneelacteur Patrick Magee. Het resulterende Dementia 13 (de ‘13’ werd toegevoegd aan de titel omdat er al een film bestond met de aanvankelijk bedachte naam ‘Dementia’) is een bovengemiddelde thriller/horror-film, met acceptabel acteerwerk en enkele – voor die tijd – schokkende scènes. Helaas bevat het dunne verhaal wel de nodige gaten en ook zullen de meeste plotwendingen, alsmede de ontknoping, niet als een grote verrassing komen. Het is dan ook zeker niet de ‘horrorklassieker’ die de DVD-cover belooft, maar een onderhoudend low-budget B-filmpje is Dementia 13 wél. Bovendien is het natuurlijk altijd leuk om te zien hoe een geprezen regisseur als Coppola zijn carrière begon.

Beeldkwaliteit

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de beeldkwaliteit van Dementia 13 is niet al te best. Natuurlijk, het gaat hier om een film op leeftijd, die waarschijnlijk ook nog eens in belabberde staat bewaard is gebleven, en dus mogen we ook niet verwachten dat men het beeld op de moderne standaard krijgt. Maar men had het toch op zijn minst kunnen proberen… Want zoals het er nu uitziet is er weinig moeite gedaan: het 1.33:1-beeld barst werkelijk van het vuil en de beschadigingen, heeft een laag schaduwdetail en fluctuerende helderheid, en ook de scherpte valt tegen. Dit alles is uiteraard erg jammer, vooral aangezien de film veel donkere scènes bevat. Die zijn nu namelijk niet altijd makkelijk te volgen. Benedenmaats beeld van VHS-kwaliteit.

Geluidskwaliteit

Een low-budget film van meer dan veertig jaar oud. Tja, daar zal ook de geluidskwaliteit wel niet heel denderend van zijn. En inderdaad, het monospoor – dat als Dolby Digital 2.0-track (224kbit/s) op de schijf staat – klinkt erg gedateerd. Dof en overstuurd; het is duidelijk te merken dat Dementia 13 een oudje is. Mocht het beeld dat nog niet verraden hebben. Bovendien is spreiding ver te zoeken (net vreemd bij monogeluid), evenals elke vorm van dynamiek. Wederom geen prestatie om over naar huis te schrijven.

Extra's

Op het schijfje zelf zijn geen extra’s aanwezig, maar wel vind je aan de binnenkant van de cover een pagina ‘liner-notes’ (beknopte info over de productie).

De technische uitvoering van deze DVD laat erg te wensen over: beeld en geluid doen denken aan oude VHS en extra’s zijn niet te vinden op het schijfje. Toegegeven, het gaat om een low-budget film van meer dan veertig jaar oud, maar dat wil niet zeggen dat men dan maar geen moeite hoeft te doen. Dementia 13 is een bovengemiddeld thriller/horrorfilmpje over een gezin met geheimen waar iemand voor wil moorden (Maniak met Bijl inbegrepen). Een leuk tussendoortje als je van het ‘goedkopere werk’ à la Roger Corman houdt, maar anderen missen er weinig aan. Het is dan ook verrassend dat de regisseur van dit low-budget geval jaren later de ongeëvenaarde Godfather-trilogie zou maken. Tja, je moet ergens beginnen.