["Spun"]

Drugsverslaafde Ross (Jason Schwartzman) is dringend op zoek naar een nieuwe dosis en besluit Spider Mike (John Leguizamo) te bezoeken. Deze dealer en zijn geflipte vriendin Cookie (Mena Suvari) zijn echter hun voorraad kwijt. Toevallig is ook Nikki (Britanny Murphy) bij Spider Mike. Zij is de vriendin van ‘The Cook’ (Mickey Rourke), de bloedlinke chemicus die de poedertjes prepareert. Via Nikki komt Ross terecht bij de motelkamer (of beter gezegd: het laboratorium) van The Cook. Ross besluit hem een plezier te doen door hem een lift te geven in zijn auto, maar voor hij het weet is hij de persoonlijke chauffeur van The Cook. Met alle gevolgen van dien. Want de politie zit The Cook al tijden op de hielen.

Spun is het filmdebuut van de Zweedse Jonas Åkerlund, die eerder verantwoordelijk was voor videoclips voor onder andere The Prodigy, Metallica, U2 en Madonna. De videoclip-achtergrond van de regisseur wordt direct duidelijk bij het bekijken van Spun, want de snelle montage, luide muziek en psychedelische visuele effecten vliegen je om de oren. Maar het is dan ook een film over drugs, en daar horen natuurlijk de nodige trips en hallucinaties bij. Wat dat betreft is de luide, schreeuwerige stijl eigenlijk best gepast. Al wordt het op den duur wel vermoeiend om naar te kijken. Maar dat bezwaar valt in het niet bij het andere gebrek van de film, namelijk het ontbreken van een sterk script. Zo mist het verhaal een duidelijke richting en structuur, en lijkt het meer op een aaneenschakeling van – hoe kan het ook anders – losse videoclips. Vol geweld en seks, maar met weinig humor. Want al heeft de film elementen van een zwarte comedy, nergens valt er echt te (glim)lachen. Bovendien wekken de drugsverslaafde personages niet bepaald sympathie op, zodat het moeilijk is om met ze mee te leven. Over de capabele cast, vol ‘Daar Hebben We Al Een Tijd Niets Meer Van Gehoord’-acteurs en -actrices, valt daarentegen weinig te klagen. Al met al is Spun een matig geslaagd experiment, dat door zijn aparte visuele stijl wellicht het bekijken waard is voor de liefhebbers van de meer onconventionele films, maar dat anderen weinig te bieden heeft. Wellicht dat Åkerlund met zijn volgende productie, het ‘surrealistische sprookje’ Oskur Fishman (met Ben Kingsley en Winona Ryder), wat meer indruk kan maken. Want de potentie is wel aanwezig.

Beeldkwaliteit

De anamorfe 1.78:1-transfer die we op de DVD van Spun aantreffen heeft over het algemeen een aangename scherpte, gelukkig zonder een storende hoeveelheid edge enhancement. Wat betreft de kleurweergave laat de verzadiging weinig te wensen over, maar is er wel wat colour-bleeding zichtbaar. Ook zijn er scènes met een bovengemiddelde hoeveelheid grain, maar dit is wellicht een bewuste keuze van de regisseur. Storend is het in ieder geval niet. Het enkele vuiltje hier en daar en het incidentele compressiefoutje zijn ook geenszins hinderlijk. Prima transfer!

Geluidskwaliteit

Op de door Paradiso uitgegeven DVD van Spun tref je twee 5.1-audiosporen aan, de ene in het welbekende Dolby Digital-formaat, de andere in DTS. Beide sporen hebben een volle klank, en zijn vrij van ruis en gekraak. De muziek van onder meer Billy Corgan blijft beperkt tot de voorspeakers, maar dat wil in dit geval niet zeggen dat er niks te beleven valt op surroundgebied. In tegendeel zelfs, de achterluidsprekers worden volop gebruikt, bijvoorbeeld om de snelle cuts kracht bij te zetten, of voor rondrazende effecten bij de vele ‘drugstrips’. Ook zijn menigmaal omgevingsgeluiden aan de achterkant te horen. Het LFE-kanaal is daarbij vooral subtiel aanwezig, en komt slechts sporadisch echt tot leven (bijvoorbeeld rond 00:56:00). Als we het DD-spoor (384kbit/s) vergelijken met de DTS-track (754kbit/s), dan krijgt laatstgenoemde de voorkeur vanwege een iets meer open geluidsbeeld en ietwat betere dynamiek.

Extra's

De extra’s op deze DVD bestaan uit een verzameling trailers. Naast de trailer van Spun (1.33:1, DD 2.0) vind je onder ‘Also Available’ ook nog promotrailers van Ghost River, Buffalo Soldiers en Dark Blue (deze drie krijg je ook te zien bij het opstarten van de schijf). De Amerikanen en Engelsen komen er ietsje beter vanaf met nog een paar verwijderde scènes, maar verder valt er ook op de die uitgaven weinig boeiends te beleven.

Spun, het speelfilmdebuut van de Zweedse videoclip-regisseur Jonas Åkerlund, is duidelijk een geval van ‘stijl boven inhoud’: een enorme hoeveelheid visuele trucjes en razendsnelle montage, maar een verhaal dat te dun en stuurloos is om te kunnen boeien. Kijken we naar de DVD-uitgave dan heeft Paradiso op audiovisueel gebied een nette schijf afgeleverd. Met enkel een collectie trailers gooit de DVD qua extra’s minder hoge ogen, maar ook de R1- en Engelse R2-uitgaven komen er wat dat betreft niet veel beter vanaf. Nieuwsgierigen zouden Spun eens kunnen huren. Verwacht er echter wat plot betreft niet te veel van.