["25th Hour"]

Monty Brogan had niets te klagen. Hij heeft een mooie vrouw (Rosario Dawson), een leuk appartement en genoeg geld om royaal van te kunnen leven. Dit geld verdiende hij echter door te dealen in drugs, en als de narcoticabrigade daar op een dag achterkomt, moet Monty zijn prettige leventje vaarwel zeggen. Hij wordt veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf in een overvolle gevangenis. Maar omdat hij geen vluchtrisico is kan hij voor zijn definitieve opsluiting nog even genieten van zijn vrijheid. 24 uur voordat zijn vader (Brian Cox) hem naar de gevangenis zal begeleiden overdenkt hij zijn daden en de keuzes die hij maakte, en spreekt hij nog één keer af met zijn twee oude vrienden, Jacob (Philip Seymour Hoffman) en Slaughtery (Barry Pepper).

Je hebt de verkeerde keuzes in je leven gemaakt en nu heb je nog maar een dag te gaan als vrij man. Wat zou je doen in je laatste 24 uur? Om die vraag draait 25th Hour, gebaseerd op het gelijknamige boek van David Benioff, die het verhaal zelf bewerkte tot een filmscript. Het is een echte “New York-film”, met een verhaal dat zich volledig afspeelt in het New York van na 11 september (inclusief gepaste verwijzingen naar bijvoorbeeld Ground Zero). Een dergelijke film hoort natuurlijk thuis in de handen van een rasechte New Yorkse regisseur. En dan is Spike Lee een logische keus. En wat is een gewaardeerd regisseur als Lee zonder een al even bekwame cast? Eigenlijk zou Toby Maguire, die het boek ‘ontdekte’ als zijnde potentieel filmmateriaal, de rol van Monty Brogan vertolken. Maar omdat hij te druk was met Spiderman liet hij dit varen, en bleef hij enkel aan als producent. We zullen nooit weten hoe Maguire het er in deze hoofdrol vanaf zou hebben gebracht, maar dat is niet erg. Vervanger Edward Norton is namelijk perfect gecast, en laat – zoals we van hem gewend zijn – een knap staaltje acteerwerk zien. De rest van de cast is eveneens uitstekend: zowel Barry Pepper, Philip Seymour Hoffman, Brian Cox, Rosario Dawson als Anna Paquin zitten lekker in hun rol. Ook op visueel en muzikaal front mag 25th Hour er zijn. Spike Lee en zijn crew zorgen namelijk voor een typische visuele stijl met uitstekend camerawerk, en de krachtige, melancholische muziek van vaste Lee-componist Terence Blanchard complementeert de weemoedigheid van de film perfect. Een ander pluspunt zijn de sterke teksten, met als hoogtepunt twee lange monologen (de ‘fuck you-speech’ van Norton in de spiegel, en die van zijn vader op het eind). In een film die voornamelijk draait om gepraat is de aanwezigheid van goede dialogen essentieel, en 25th Hour stelt wat dat betreft dus niet teleur. Mede hierdoor weet de film ondanks zijn trage verloop en andere minpuntjes (o.a. het rechtlijnige verhaal zonder grote verrassingen en het feit dat de subplots van Hoffman en Pepper enige substantie missen) toch continu te boeien. Kun je een rustig, dialooggedreven karakterdrama wel waarderen, dan is 25th Hour een prima prent.

Beeldkwaliteit

Het beeld van 25th Hour, op DVD uiteraard in de oorspronkelijke 2.35:1 verhouding, is kort gezegd uitstekend. De aparte stijl van de film, waarbij bijvoorbeeld gebruik wordt gemaakt van een variërende mate van kleurverzadiging, komt in de strakke en haarscherpe anamorfe transfer perfect tot zijn recht. Ook de afwezigheid van vuil en compressieartefacten is noemenswaardig. Edge enhancement is nauwelijks gebruikt en slechts sporadisch zichtbaar (bijvoorbeeld in het tweede screenshot). Wel is er in een enkele scène wat lichte filmgrain te zien, maar dat is in dit geval een bewuste keuze van de regisseur en sluit naadloos aan bij de sfeer van de film. Prima dus. Als we dan toch iets te klagen moeten hebben, dan is het dat de ondertiteling in typische Buena Vista-stijl veel te hoog in beeld staat en dat een erg grote letter is gebruikt. Een ander minpuntje, dat enkel de allergrootste purist zal storen, is dat men aan het begin de Franse titel van de film (“24 Heures avant la Nuit”) in beeld toont in plaats van de Engelse.

Geluidskwaliteit

Het geluid staat in de vorm van een Dolby Digital 5.1-spoor op DVD (448kbit/s). Voor een dialoogfilm klinkt het spoor verrassend goed. Dit begint al bij de schitterende, kippenvel-bezorgende composities van Terence Blanchard, die kraakhelder met een warme klankkleur en prima dynamiek ten gehore worden gebracht. Verder maakt men opvallend goed gebruik van de ruimtelijkheid die je met vijf luidsprekers kan creëren. Neem bijvoorbeeld de eerder genoemde monoloog van Norton, die een paar leuke directionele effecten bevat. Of de nachtclubscène, waarin je middenin de feestende menigte wordt geplaatst. Inclusief dancemuziek waarbij uitstekend gebruik wordt gemaakt van split-surround en het LFE-kanaal (voor de bijbehorende stevige bastonen). En complimenten voor het feit dat de spraak ook op deze geluidsintensieve momenten perfect verstaanbaar blijft. Conclusie: een uitstekend 5.1-spoor, dat laat horen dat ook een film zonder actie en explosies een indrukwekkende geluidservaring kan bieden.

Extra's

In de mooi geanimeerde, stijlvolle menu’s van dit schijfje vind je onder “Bonusmateriaal” een aardig lijstje extra’s, allemaal Nederlands ondertiteld. De toevoegingen zijn identiek aan die op de R1- en R4-uitgaves.

Audiocommentaar
Op de DVD tref je twee commentaartracks aan, de ene met regisseur Spike Lee, de andere met schrijver David Benioff. Elk van de sprekers heeft de nadruk op andere aspecten liggen, met slechts een lichte overlapping in informatie. Zo praat Spike Lee met name over de het werken met de cast en crew, de artistieke keuzes, de muziek en het camerawerk. Benioff belicht logischerwijs vooral zaken met betrekking tot het script: de verschillen tussen boek en film, de moeilijkheden bij het bewerken van een boek tot script, en de thematiek van het verhaal. Beide tracks zijn het beluisteren waard als je meer over de film te weten wilt komen. Met één klein slordigheidje, namelijk dat de laatste acht minuten van het commentaar van Lee niet ondertiteld zijn.

Niet Eerder Vertoonde Scènes (10 min)
Zes verwijderde scènes (2.35:1 niet anamorf, DD 2.0) met matige beeldkwalteit, die samen zo’n tien minuten duren.

De Evolutie van een Amerikaanse Filmmaker (22 min)
Deze extra had beter “Spike Lee in Vogelvlucht” kunnen heten, want 22 minuten is veel te weinig om de veelomvattende carrière van de controversiële filmmaker uitgebreid te belichten. Het blijft dan ook bij een beknopte samenvatting van zijn films en korte interviews met Lee zelf en mensen die met hem gewerkt hebben. Op het eind wordt 25th Hour wat uitgebreider belicht, maar verder dan een toelichting van verhaal en personages komt men niet. Een aardige extra voor de Spike Lee-leek, maar voor andere geïnteresseerden blijft het te oppervlakkig.

Ground Zero (6 min)
Enkele minuten beeldmateriaal gefilmd op Ground Zero (2.35:1 niet anamorf, DD 2.0), gemonteerd op de muziek van Blanchard. Fragmenten van dit materiaal zijn in de film te zien.

25th Hour is een wat deprimerende, weemoedige karakterfilm, die wordt gekenmerkt door krachtig acteerwerk, schitterende muziek, indrukwekkende cinematografie en sterke dialogen. Dat het in essentie magere verhaal wat traagjes verloopt en weinig verrassingen biedt doet dan ook weinig af aan de kijkbaarheid van de film. De DVD-uitgave gooit vooral op audiovisueel gebied hoge ogen, met een uitstekende anamorfe transfer en een onverwacht goede 5.1-track, die uitblinkt in ruimtelijkheid en klank. Een bovengemiddelde collectie Nederlands ondertitelde extra’s, waaronder twee interessante commentaartracks, rondt het geheel af. En daarmee is het een zeer nette uitgave.